به گزارش
قلم نیوز و به نقل از سایتک‌دیلی، این یافته‌ها با کارآزمایی‌های قبلی که بیشتر در شرق آسیا انجام شده بود، تناقض دارد و نشان می‌دهد که تفاوت‌های نژادی ممکن است بر پاسخ آتروپین تأثیر بگذارد. نتایج بر نیاز به تحقیقات بیشتر برای مدیریت این بیماری شایع چشمی تاکید می‌کند.
کارآزمایی تصادفی‌سازی شده دو ساله که توسط گروه پژوهشگر بیماری‌های چشمی کودکان در موسسه ملی چشم آمریکا انجام شد، نشان داد که قطره‌های چشمی با دوز پایین آتروپین (۰.۰۱ درصد غلظت) در کند کردن پیشرفت نزدیک‌بینی در کودکان مؤثرتر از دارونما نیستند. این امر در تضاد با یافته‌های مطالعات اخیر در شرق آسیاست که نشان می‌دهد ۰.۰۱ درصد آتروپین می‌تواند نزدیک‌بینی را کاهش دهد.
این کارآزمایی با هدف شناسایی یک راه موثر برای مدیریت این علت اصلی و فزاینده رایج عیب انکساری که می‌تواند باعث از دست دادن بینایی غیرقابل اصلاح جدی در آینده شود، انجام شد.
مایکل اف چیانگ، مدیر موسسه ملی بهداشت گفت: نتایج ترکیبی کلی در مورد آتروپین با دوز پایین به ما نشان می‌دهد که به تحقیقات بیشتری نیاز داریم؛ آیا دوز متفاوت در جمعیت ایالات‌متحده موثرتر است؟ آیا ترکیب آتروپین با سایر راهبردها اثر هم‌افزایی دارد؟ آیا می‌توانیم رویکردهای دیگری را برای درمان یا پیشگیری بر اساس درک بهتر آنچه باعث پیشرفت نزدیک‌بینی می‌شود، توسعه دهیم؟
شناسایی یک رویکرد بهینه برای پیشگیری از نزدیک‌بینی بالا (پیشرفته) با توجه به شیوع رو به افزایش نزدیک‌بینی به‌طور کلی و خطر پیشرفت آن به نزدیک‌بینی بالا، ضروری است. تا سال ۲۰۳۰، پیش‌بینی می‌شود که ۳۹ میلیون نفر در ایالات‌متحده نزدیک‌بینی داشته باشند. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ این تعداد به ۴۴ میلیون نفر در ایالات‌متحده و ۵۰ درصد از جمعیت جهان افزایش یابد.
غلظت‌های بسیار قوی‌تری از قطره‌های آتروپین (۰.۵-۱.۰ درصد) مدت‌هاست که توسط چشم پزشکان اطفال برای کاهش سرعت پیشرفت نزدیک‌بینی استفاده می‌شود. اگرچه موثر است، چنین دوزهایی باعث حساسیت به نور و تاری دید نزدیک در هنگام استفاده از قطره‌های چشمی شبانه می‌شوند، بنابراین، علاقه به مطالعات بالینی وجود دارد تا غلظت‌های پایین‌تری که عوارض جانبی کمتری دارند، ارزیابی کنند.
مایکل ایکس رپکا، استاد چشم‌پزشکی دانشگاه جان هاپکینز، یکی از محققان اصلی این تحقیق اشاره کرد: فقدان یک مزیت درمانی در مطالعه ایالات‌متحده، در مقایسه با مطالعات آسیای شرقی، ممکن است منعکس‌کننده تفاوت‌های نژادی در پاسخ آتروپین باشد. این تحقیق کودکان آسیایی کمتری را که نزدیک‌بینی آنان سریع‌تر پیشرفت می‌کند و کودکان سیاه‌پوست را که نزدیک‌بینی آنان در مقایسه با سایر نژادها با سرعت کمتری پیشرفت می‌کند، وارد تحقیق کرد.
برای این تحقیق، ۱۸۷ کودک پنج تا ۱۲ ساله مبتلا به نزدیک‌بینی دو طرفه کم تا متوسط به‌طور تصادفی به دو گروه استفاده از قطره چشمی شبانه آتروپین ۰.۰۱درصد (۱۲۵ کودک) یا دارونما (۶۲ کودک) به‌مدت دو سال تقسیم شدند.
پس از دوره درمان و ۶ ماه پس از قطع درمان، تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها از نظر تغییر درجه نزدیک‌بینی در مقایسه با پایه وجود نداشت همچنین در مقایسه با اندازه‌گیری‌های پایه، تفاوت معنی‌داری در طول محوری چشم در دو گروه مشاهده نشد.
کاترین کی ویز، استاد دانشگاه آلاباما در بیرمنگام، یکی دیگر از محققان این تحقیق، خاطرنشان کرد: این امکان وجود دارد که غلظت متفاوتی از آتروپین برای کودکان آمریکایی مورد نیاز باشد تا مزایایی را تجربه کنند. محققان بالینی می‌توانند داروهای جدید و طول موج‌های خاص نور را در ترکیب با راهبردهای نوری، مانند عینک‌های مخصوص یا لنزهای تماسی، ارزیابی کنند تا ببینند چه چیزی در کاهش پیشرفت نزدیک‌بینی موثر است.
در میان کودکان، نزدیک‌بینی حدود نیمی از کودکان ۱۶ ساله و در میان درصد بیشتری با افزایش سن تثبیت می‌شود. در اوایل ۲۰ سالگی، حدود ۱۰ درصد از افراد مبتلا به نزدیک‌بینی به نزدیک‌بینی خود ادامه می‌دهند و تا سن ۲۴ سالگی این میزان به چهار درصد می‌رسد.
وی افزود: دانشمندان بینایی ممکن است به ما کمک کنند تا بفهمیم چه چیزی در مورد چشم نزدیک بین، حتی در بین نژادها و قومیت‌های مختلف، متفاوت است تا به ایجاد راهبردهای درمانی جدید کمک کنند. برای حل معمای محیطی، ژنتیکی و ساختاری نزدیک‌بینی به همگرایی واقعی تحقیقات چشم نیاز است.
نتایج حاصل از این کارآزمایی در مجله JAMA Ophthalmology منتشر شد.
