در بازی شطرنج، قانونی هست که می گوید اگر سرباز بتواند به آخرین خانه رقیب برسد، می تواند جایش را به شاهی که بیرون رفته بدهد و خودش شاه شود. به عبارت دیگر، در این بازی آنچنان برای تلاش یک سرباز ارزش قائل شده اند که حاضرند حضور او در آخرین سنگر را به مثابه پادشاهی وی بدانند. که قطعا این تبدیل و شاه شدن، به مذاق پادشاهان قدیمی که از بازی بیرون رفته اند اما نتیجه عملکردشان برای سال های بعد هم باقی مانده، چندان دلنشین نخواهد بود.
به نظر می رسد نسبت دادن این ایرادات به آنچه در شرایط فعلی اتفاق می افتد، بیشتر از آنکه به شطرنج ارتباط پیدا کند، به بازی مار و پله مربوط باشد. همیشه یک مار در آخرین خانه این بازی به انتظار نشسته و خیلی ها را که سودای شاه شدن دارند، در آخرین لحظات نیش می زند و به ابتدایی ترین مراحل بازی می کشاند. شاید این بازی که جناب ایزدخواه به آن اشاره کرده، شطرنج نباشد بلکه مار و پله باشد.
مار این بازی که عملکرد ماست، در آن لحظه که فکرش را نمی کنیم طوری زمین مان می زند که فقط برای توجیه خویشتن، دیگران را متهم می کنیم. اتهاماتی درست که خودمان متهم ردیف اولش هستیم، نه سربازانی که با تلاش خود شاه شده اند و یا آنهایی که طلویحا قصد داشتیم با این اتهامات، نیش شان بزنیم و از بازی بیرون شان کنیم.
بد نیست این را هم بدانیم سربازي كه با لياقت شاه مي شود هرگز ادعائ شاهي ندارد و هميشه سرباز است حتي اگر در مسند شاهي نشسته باشد. اما خود بزرگ بيناني كه به اشتباه خود را شاه ميپندارند در صدد تخريب سربازان گمنام اين مرز و بوم هستند.
منبع: بولتن نیوز
