جدال بر سر طرح معیشتی که دولت به شدت با آن مخالف بود، از اولین
نشانه‌های این رفتار سیاسی رییس مجلس بود؛ جدالی که در بودجه به اوج خود
رسید و قالیباف فرصت خوبی پیدا کرد که با استفاده از آن، به شعارهای سال 96
خود بازگردد و طبقات محروم و حتی متوسط غیرسیاسی را مقابل دولت حسن روحانی
قرار دهد. تاکید فراوان قالیباف با قطع ارز 4200 تومانی که مخالفان جدی در
دولت دارد، بالا بردن یارانه‌ها از محل درآمد همین ارز ازجمله کارهای
سیاسی قالیباف است که بتواند آنها را به عنوان عمل به وعده‌های خود در سال
96 برای جامعه بازنمایی کند.
فهرست این موضوعات که در کمیسیون تلفیق تصویب شده و احتمالا در صحن علنی هم
راه دشواری برای تصویب ندارد، نشان از نگاه سیاسی و کمپینی به بودجه 1400
دارد؛ بخشودگی جرایم تامین اجتماعی کارفرمایان حفظ‌کننده نیروی کار در
شرایط کرونا، اختصاص 2 میلیون تن قیر برای راه‌های روستایی، کاهش مالیات
واحدهای تولیدی و اصناف از 25 به 20 درصد، اختصاص 20 درصد از درآمد حاصل از
مالیات بر خانه‌های لوکس برای ساختن مسکن مددجویان و اقداماتی که حاصل
سفرهای پرانتقاد استانی رییس مجلس بوده، گرچه شاید محاسنی داشته باشد اما
در وضعیت فعلی اقتصادی مورد انتقاد است. فشار مجلس برای تصویب این امور بیشتر از هر چیز نگاهی سیاسی بر محور ساختن دوقطبی 96 درصد-4درصد را به ذهن متبادر می‌کند.
سهم قالیباف در تند شدن روابط قوا
رییس مجلس باید بداند که صحنه پارلمان فضای کار سیاسی و مبارزه انتخاباتی
نیست و این‌گونه حمله کردن به بودجه با جملاتی چون «دست رانتخواران را قطع
می‌کنیم و از اصلاح بودجه عصبانی هستند و قیمت مرغ چنین و چنان است» با
پروتکل‌های رییس مجلس تفاوت دارد و این‌گونه رفتار در نهایت به برهم خوردن
توازن سه قوه منجر می‌شود. قالیباف باید از فضای انتخابات 96 خارج شود و
اصول رفتاری روسای قوا را رعایت کند و نگاهش به حسن روحانی به عنوان
رییس‌جمهوری باشد و نه رقیب انتخاباتی و به قول خودش 4 درصدی.
