اینبار صحبت از اصولگرایان تندرویی از جنس پایداری نیست، صحبت از تندروهای اردوگاه چپ است که از قضا در حمله به دولت روحانی و شخص رئیس جمهور وجه اشتراکی محسوس با تندروهای جریان اصولگرا پیدا می کنند. همان ها که این روزها در تلاش هستند تا مسیر دولت و اعتدالیون اصلاحات را از هم جدا کنند.
تدبیر بزرگان در حمایت از روحانیسال ۹۲ بود، بحبوحه انتخابات ۹۲ و حسن روحانی در کنار چهره هایی چون قالیباف، سعید جلیلی، عارف و... کاندیدای یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری بود. او که بعد از ردصلاحیت مرحوم هاشمی با دعوت چهره هایی چون آیت الله و ناطق نوری پا به عرصه رقابت گذاشته بود گرچه تا پیش از مناظرات و براساس نظرسنجی ها همپای رقبا پیش می رفت اما بعد از مناظرات انتخاباتی و تحرکات انتخاباتی که در ایام تبلیغات نشان داد وزنه خود در بین مردم و نظرسنجی ها را بالاتر و سنگین تر کرد و رقیبی خطرناک برای رقبایش شد.
همان روزها بود که بزرگان اصلاحات و در رأس آن خاتمی در کنار آیت الله هاشمی، ناطق نوری و سیدحسن خمینی به این نتیجه رسیدند که بهتر است سبد رأی اصلاح طلبان در کنار سبد رأی روحانی که شانس بالایی برای پیروزی داشت، قرار گیرد.
تدبیری که به مذاق کاندیدای اصلاح طلبان در آن انتخابات یعنی عارف چندان خوش نیامد و او که براساس نظرسنجی ها شانس رأی آوری نداشت به درخواست رئیس دولت اصلاحات از عرصه کنار رفت. او در بیانیه انصراف نامی از روحانی نبرد با این وجود طی چند سال اخیر بارها و بارها طیفی از اصلاح طلبان از نقش آن انصراف در رأی آوری روحانی داستان ها روایت کرده اند اما نظرسنجی های انتخاباتی حکایت از آن دارد که عارف رأیی نداشت که در پیروز شدن روحانی تاثیرگذار بوده باشد.
سهم خواهی به بهانه یک انصرافآن انصراف اما بهانه را به دست طیفی از تندروهای این جریان داد تا بنای سهم خواهی را از همان سال ۹۲ بگذارند، طیفی از اصلاح طلبان که معتقد بودند روحانی باید کابینه ای چپ گرا را بچیند اما «فراجناحی» بودن همان نقطه ثقل وعده ها و شعارهای انتخاباتی رئیس جمهور منتخب سال ۹۲ بود. او بارها و بارها تاکید کرده بود که دولتی فراجناحی تشکیل می دهد و کابینه اش را نیز بدون توجه به این فشارها با طیفی از اصولگرایان و اصلاح طلبان اعتدالی چینش کرد.
تندروهای اصلاح طلب همچنان سد حرکتی دولتانتخابات ۹۶ که رسید اصلاح طلبان بازهم قرارشان بر حمایت از روحانی قرار گرفت. روحانی در رقابتی سنگین با رقبای اصولگرا، توانست رأیی قابل توجه کسب کند و حضورش در پاستور تمدید شد. اینبار اما گویا آتش توپخانه منتقدان تندروی اصلاح طلب پرفشارتر از قبل فعال شده بود. از ساختن دو قطبی واعظی- جهانگیری که مشخص شد ادعایی کذب بیشتر نبوده تا تکرار کلیدواژه هایی چون رئیس جمهور اجاره ای، رحم اجاره ای و ...
این انتقادات و حملات به دولت آنقدر پیش رفت که به هشتگ من پشیمانم هم رسید، هشتگی که پاس گلی جانانه به تندروهای جریان راست بود و بی تردید یکی از دلایلی که استارت اعتراضات سال ۹۶ را زد را می توان در همین جنس تحرکات و انتقادات تندروانه جستجو کرد.
روحانی اما کابینه دومش را هم با همان نگاه «فراجناحی» چینش کرد و در سطوح وزارتی و مدیریتی از نیروهای اعتدالی هر دو جریان بهره گرفت. روشی که خوش آمد تندروها نبود و طی چند سال اخیر بارها و بارها دولت را بخاطر سهم ندادن مورد انتقادات تند قرار داده اند.
و بالاخره ...انتخابات ۱۴۰۰این روزها اما بازهم حمله به دولت روحانی گویی برای برخی تندروهای سیاسی در هر دو سر طیف اصولگرا و اصلاح طلب آب و نان دارد. تندروهای اردوگاه راست از تریبون تلویزیون تا پارلمان در نواختن رئیس دولت و وزرا و معاونانش کم نمی گذارند و تندروهای اردوگاه چپ هم ادعاهای تکراری علیه رئیس جمهور را واگویه می کنند.
دو طیفی که هدف نهایی خود را انتخابات ۱۴۰۰ قرار داده اند و تصور می کنند حمله به دولت رأی ها را روانه سبد کاندیدای آنها در ۱۴۰۰ خواهد کرد اما برآیند چنین تحرکاتی تا به امروز چیزی جز سرخورده و ناامید کردن مردم نبوده است.
