این کارشناس افزود: به عبارت دیگر، او باور دارد موضوع موشکی و سیاست منطقه‌ای ایران مستقیم به مقوله پیچیده «توازن قدرت» در منطقه گره خورده است و از این رو موضوعی نیست که بشود در زمان کوتاهی حل‌وفصل کرد. او حتی در جایی می‌گوید حل مسئلهٔ سیاست‌های منطقه‌ای ایران و «توازن قدرت» در منطقه موضوعی نیست که بشود در دور اول ریاست‌جمهوری بایدن میسر باشد! به همین خاطر، او گروگان گرفتن برجام در ازای حل مسائل منطقه را واقع‌بینانه و به مصلحت نمی‌داند.
نصری تصریح کرد: سوم اینکه نگاه رابرت مالی به مذاکره به مراتب
متوازن‌تر و واقع‌بینانه‌تر از اسلاف اوست. او حتی در جایی می‌گوید اگر
آمریکا بخواهد موضوعِ «بندهای غروب در برجام» را مطرح کند، باید حاضر باشد
در ازای آن، مطالبات و شروط ایران - از جمله رفع تحریم‌های اولیه - را نیز
مورد بررسی قرار دهد! یعنی باور دارد آمریکا نمی‌تواند بدون دادن امتیازهای
قابل ملاحظه، امتیازهای مهمی از ایران مطالبه کند. طبیعتاً این رویکرد با
رویکرد امثال مایک پوموئو و برایان هوک که «شروط دوازده‌گانه» به ایران
«ابلاغ» می‌کردند بدون اینکه عاملیتی برای ایران قائل باشند بسیار متفاوت
است.
وی در پایان گفت: سوابق خانوادگی او، سوابق کاری او در
پروندهٔ اسرائیل و فلسطین و همچنین مواضع اخیرش در مورد جایگاه اسرائیل و
عربستان سعودی در پرونده ایران نیز به نوع خود در صحنهٔ سیاسی آمریکا
منحصربه‌فرد است. او اخیراً در یک نشست تخصصی گفته بود اسرائیل و عربستان
سعودی در این دوراهی قرار گرفته‌اند که باید تصمیم بگیرند می‌خواهند با
دولت بایدن در پرونده برجام همراهی کنند یا اینکه فضا را برای بایدن
«مسموم» سازند! در صحنهٔ سیاسی آمریکا این نوع نگاه و بیان - به ویژه در
مورد اسرائیل - کم‌تر دیده می‌شود و به همین خاطر هم احتمال انتصاب او
بسیاری از لابی‌های تندروی طرفدار این دو رژیم را نگران کرده است.
