چالش اصلی این مناظره آگاه بودن و حمایت میرحسین موسوی از تصمیم شورای عالی قضایی برای اعدام‌های سال ۶۷ بود. یک سوی این مناظره مدعی اطلاع میرحسین موسوی از وقوع اعدام‌های سال ۶۷ بود و سوی دیگر منکر این ادعا.
برگزاری این مناظره، تبدیل به یک منازعه گفتمانی جدی در فضای مجازی، میان حامیان گفتمان اصلاح‌طلبی به ویژه طرفداران مهندس موسوی و طرفداران براندازی نظام سیاسی ایران شده است.
فارغ از اینکه مستندات سازمان عفو بین‌الملل درباره اطلاع میرحسین موسوی از اعدام‌های سال ۶۷ از سوی تلویزیون اتریشی نقض شده باید به این مساله توجه داشت که به رغم حضور ۱۱ساله میرحسین موسوی در حصر و عدم فرصت پاسخگویی ایشان به اتهامات و ادعاهای اپوزیسیون برانداز امکان آن وجود دارد که نظرات ایشان و خانم زهرا رهنورد دریافت شود چراکه نمی‌توان در عصر انفجار اطلاعات به راحتی از کنار بی‌اطلاعی یا مخالفت ایشان با اعدام‌ها گذشت.
جدای از اهمیت دریافت نظرات حقیقی چند پرسش حائز اهمیت وجود دارد:
۱- چرا جریان اپوزیسیون برانداز و مدعی صلاحیت حکومت در ایران بدون
توجه به شرایط فعلی میرحسین موسوی، راهبرد خود را متوجه تخریب او کرده
است؟
۲- تلاش مستمر براندازان برای به عقب بردن افکار و احساسات مردم ایران به گذشته در حالی که مساله ملت زندگی فعلی و آینده ایران است با چه اهداف و نیاتی دنبال می‌شود؟ براندازان چه نفعی از عقب نگه داشتن جامعه ایران می‌برند؟
پاسخ به این پرسش‌ها به هر شکل ممکن نشانگر این است که اپوزیسیون برانداز باتوجه به تغییر آن به آن تحولات جهانی و تحلیل همیشگی خود مبنی بر اینکه تا وقتی امید به اصلاحات و اصلاح‌طلبان در ایران باشد، دگردیسی در صحنه قدرت ایران اتفاق نخواهد افتاد رو به همان روش نخ‌نما شده کهنه و چرک قدیمی خود برای ترور اصلاحات آورده است. در اجرای راهبرد اصلاحات‌ستیزی اپوزیسیون به همین نمونه اکتفا می‌کنیم که روزی مسعود رجوی بلافاصله پس از دوم خرداد ۱۳۷۶ و انتخاب سیدمحمد خاتمی به عنوان رییس‌جمهور ایران، اولین کسی می‌شود که به اصلاحات و خاتمی لقب «فتنه» می‌دهد و روزی دیگر میرحسین موسوی را شریک اعدام‌های سال ۶۷ می‌کنند!
