نگذاریم چراغ انتخابات خاموش شود

به گزارش قلم نیوز, ایران عزیز میراث الهام بخش و مشترک ماست. سرزمینی با استعدادهای سرشار كه هر كدام به تنهايي منشا آثار و برکاتی فراوانند.جدا از منابع سرزميني، جغرافیایی و ژئوپلیتیک، ایران ما واجد والاترین دارایی ها بلکه مهمترین دارایی در جهان امروز یعنی نیروی انسانی ناب و خلاق است . اما این درد را به کجا می توان برد ، که عليرغم اين استعداد‌هاي متنوع ، *در صورتیکه کمتر در چنبره منازعات سیاسی می افتادیم و همه ما ، تاکید میکنم ، همه ما ، نگاهی عقلایی ، به منافع ملی کشور داشتیم‌ ، می توانستیم حتی در مقابله با وقایع دشمن ساخته هم سریعتر فائق آمده و شاهد نتایج بسیار مطلوبتری باشیم*  . ‏‎انباشتی از نارضايتي عمومي و غيرمطلوب بودن شرايط كشور را امروز براحتي مي‌توان ادراك كرد. ‏‎امروز از مسولين عالي تا عموم مردم از طيف هاي متفاوت فكري، فرهنگي و سياسي چنين حسي را تجربه مي‌كنند. ‏‎هدف اين نوشته برشمردن اين كاستي‌ها نيست كه يقينا مردم از آن آگاه‌ترند. باید پذیرفت که میوه و محصول این شرایط، وضعیت نامطلوب به همراه خسارات مادی و معنوی فزاینده است. ‏‎این در حالی است که ایران عزیز ما در فردای پس از انقلاب از چنان انرژی و توانایی زایدالوصفی برخوردار بود که تنها می توان در لابلای سطور تاریخ آن را جستجو‌کرد و در باره آن‌سخن‌گفت . *امروز ‏‎در حالی که بسیاری از مسئولان ادوار ماضی که اینک بعضاً در صف منتقدان جدی شرایط کنونی اند ، از گذشته خود نادم و تعدادی با سرسپردن در رویای نامحتوم تونل زمان به حسی از ندامت نزدیک شده اند، اینجانب بر این حقیقت پای می فشارم که ما نسلی بودیم که رویا داشت و توانست تحت زعامت امام عظیم الشان آن رویا را محقق کند*. ‏‎انقلاب اکسیری رهایی بخش و الهام آفرین بود که توانست انرژی های ملتی در بند را رها کند.فارغ از لفاظی های این زمانه که چون عقاب ها صحنه را ترک گفته اند ، به صراحت معتقدم که ما از گذشته خود پشیمان نیستیم. ‏‎)انقلاب ها بر اساس اما و اگرو کاشکی ها شکل نمی گیرد ( ، حقیقت مطلوبی است که چون محقق شده پس باید متولد می شده است.معجزه انقلاب با توانایی تاریخی خود بسیاری از عقب ماندگی ها را جبران کرد و شکوه استقلال و خودباوری را به بار نشاند.جنگ ویرانگری را که در آن‌دشمن مستظهر به حمایت همه جهان سلطه در کنار صدام حسین دیکتاتور حیوان صفت عراق بود با سربلندی به پایان رساند.اما این کدام ارگانیسم یا کالبد سیاسی، اداری یا فرهنگی است که پس از چهل و پنج سال لااقل در برخی از اعمال و رویه ها و روشها ، نیازمند بازبینی و بازنگری و اصلاح و حرکت به سمت بهتر شدن نباشد.