قلم‌نیوز:روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز خود با اشاره به موضوع کرونا نوشت: متأسفانه اخیراً راه دیگری اختراع شده و آن اینست که مسئولان بهداشتی تقصیر را به گردن دیگران می‌اندازند و عجیب اینکه آن دیگران را نیز نام نمی‌برند و با مجهول باقی گذاشتن مقصرین، افکار عمومی را دچار سرگردانی می‌کنند.
معاون کل وزیر بهداشت، اخیراً در مصاحبه‌ای در جواب این سؤال که چه کسی مانع تصمیم‌گیری برای قرنطینه یا اِعمال محدودیت‌ها می‌شود؟ گفت نمی‌توانم اسم ببرم. خود وزیر بهداشت هم در یک سخنرانی ضمن تکرار چندین باره التماس‌ها و تمنا‌ها و اینکه مردم به خواهش‌های ما اعتنا نمی‌کنند به سراغ تصمیم‌گیران نیز رفت و گفت: «اگر قرار باشد که عدم توفیق در مدیریت اپیدمی را به حساب وزارت بهداشت بنویسند، دهانم باز خواهد شد و خواهم گفت که کی‌ها قصور کردند. نمی‌گذارم خون شهید سلامت پایمال بعضی دغدغه‌های دیگر شود نخواهم گذاشت».
این شیوه نیز با مسئولیت‌پذیری سازگاری ندارد. آقایان مسئول در وزارت بهداشت و در عرصه بهداشتی کشور باید بدانند که در برابر جان تک تک مردم مسئولند و در برابر مرگ کسانی که در اثر قصور‌ها و تقصیر‌های مربوط به کنترل کرونا جان خود را از دست می‌دهند، باید پاسخگو باشند. آقای وزیر بهداشت درباره واکسن هم وعده‌های طلائی دادند، ولی محقق نشد بطوری که اکنون میزان واکسیناسیون کرونا در ایران کمتر از یک درصد است در حالی که حتی در بعضی کشور‌های اطراف ما این میزان به بالای ۵۰ درصد هم رسیده است. لابد این نارسائی را هم به گردن تحریم‌ها می‌اندازند و به هر حال برای هر صنفی یک مقصر پیدا می‌کنند، ولی مردم می‌گویند شما که از تحریم‌ها خبر داشتید، چرا وعده واکسن دادید و از آن به عنوان یک معجزه سخن گفتید؟
راه درست اینست که وقتی یک مسئول می‌بیند به هر دلیل نمی‌تواند به مسئولیتی که برعهده دارد عمل کند، جای خود را به کسی بدهد که قدرت کافی برای انجام آن وظیفه را دارد. متأسفانه در کشور ما هیچ مسئولی خود را موظف به استعفا دادن به خاطر قصور یا تقصیر و یا ناتوانی از انجام وظیفه نمی‌داند و کاسه کوزه‌ها را بر سر دیگران شکستن به یک فرهنگ تبدیل شده است.
جان و سلامت مردم را نمی‌توان گروگان چنین فرهنگ زیانباری قرار داد. همه باید در برابر مردم و در برابر خدا پاسخگو باشیم. ماه رمضان که در حال نزدیک شدن است، فرصت خوبی برای تهذیب نفس است. با تهذیب نفس می‌توانیم به وظایف خود آنگونه که خدا می‌خواهد و به مصلحت بندگان خداست عمل کنیم.
