وی افزود: همه جور تجارب را تا امروز داشته‌ایم، ما بهترین تجربه را در سیل سال ۹۸ به دست آوردیم و آن‌هم دادن یک امکان مالی بلاعوض به مردم برای تأمین اسکان موقت خودشان بود. منهای سی سخت که به‌عنوان اسکان اضطراری ۲۰ میلیون تومان در نظر گرفته‌ایم، البته برای کسانی که امکان اسکان در زیر سقف خانه‌شان ممکن نیست.
نجار بیان داشت: قرار است دولت برای اسکان و ساخت‌وساز برای هر شهروند اهل سی سخت که خانه دارد ۱۸۵ میلیون تومان کمک بلاعوض بدهد. این رقم در روستا ۱۶۵ میلیون است.
نجار ادامه داد: تجربه ما در سر پل ذهاب نشان داد که کانکس بسیار تجربه بدی است. ۱۸۵۰۰ کانکس تأمین شد و خیلی مردم هم خودشان کانکس دادند برخی خانواده‌ها بین ۲ تا ۷ کانکس داشتند. که بین اعضای خانواده تقسیم کرده بودند و از کانکس هم خارج نمی‌شدند. درحالی‌که یکی از اهداف این است که زندگی را به محل حادثه‌دیده برگردانیم و دادن امکانات با این هدف باید باشد.
وی ادامه داد: در سرپل ذهاب قبل از حادثه زلزله طبقات شهر میانگین ۱.۱ بود بعد از زلزله به ۳.۹ رسید. این در حالی است که ما تجربه مقابله با بحران در مناطق بسیار وسیع جمعیتی را نداریم. سر پل ذهاب، جمعیتی ۱۲۰ هزارنفری را تحت تأثیر قرار داد، اما در تهران چه پیش می‌آید؟
نجار افزود: ۱۹۱ سال از زلزله قبلی تهران گذشته است و برآورد ما نشان می‌دهد دو میلیون تحت تأثیر مستقیم زلزله و هشت میلیون تحت تأثیر غیرمستقیم این زلزله خواهند بود. این جمعیت را کجا می‌توان اسکان داد؟ ١٠ میلیون نفر کجا چادر بزند و سرویس بهداشتی‌اش کجا باید تأمین شود.
وی گفت: برای ما اسکان موقت بسیار اهمیت دارد اما باید راهکارها عملی باشد ما چیزی می‌خواهیم که قابلیت اجرایی و عملیاتی داشته باشد.
