در بخشی از یادداشت امید فراغت آمده:
* عادت به مصلحت اندیشی، عادت به غیر خودمانی بودن ملت، عادت به ترس از قضاوت‌های بین‌المللی، عادت به گونه دیگر دیده شدن و اعتیادهایی از این دست باعث شده که اکثریت ملت گوش به رسانه‌های بیرونی بدهند! و به عنوان مثال پیک چهارم کرونا ویروس را باور نمیکنند و نسبت به اظهارات مسئولان وزارت بهداشت و درمان نوعی بی‌تفاوتی دیده می‌شود!
* بدبین نیستم اما خوش‌بین هم نمی‌توان بود! این درست که برای حفظ آبرو باید با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشت! اما آن چه قابل مشاهده است این‌که برخی مسئولان با سیلی به صورت ملت، حفظ آبرو می‌کنند و آنان کمافی‌السابق لُپ گلی هستند!
* ادعای کرونا را شکست می‌دهیم‌شان گوش فلک را کَر کرد! اما بعد از یک‌سال ملت باید پیک چهارم را تجربه کنند! و به نوعی روح و روان ملت مچاله شده است! به هر طریق ممکن می‌خواهید به دنیا ثابت کنید که روش و منش موجود بهترین نسخه کشورداری‌ست اما بپذیرید بدون پروژه نفوذ هم ملت‌ها و حکومت‌ها از حال و قال هم با خبر هستند!
* آیا مردم ایران نمی‌دانند ملت سوریه، کره‌شمالی، افغانستان، عراق، ونزوئلا چطور و چگونه زندگی می‌کنند؟ آیا ملت ایران تفاوت وضع زندگی مردم کره‌شمالی و کره‌جنوبی را نمی‌دانند؟ آیا ادعای رهبران کره‌شمالی، ونزوئلا، سوریه، افغانستان و ...برای ملت ایران قابل باور است؟ ملت ایران سال‌ها از محصولات برتر کره‌جنوبی، ژاپن، اروپا و این اواخر هم چین استفاده کرد‌ه‌است و تا به حال به گوش‌شان نخورده است که فلان یخچال مارک فلانِ کره‌شمالی یا ونزوئلا دارای کیفیت خوبی‌ست!
* سونی و پاناسونیک گوش فلک را پُر کرده است و به تعبیری ملت ایران از اسباب و لوازم آشپزخانه به قدرتِ اقتصادی کره‌جنوبی، ژاپن، چین و ...پِی بُرده‌اند! آنان ادعای صدور ادبیاتِ خود را نیز نداشته‌اند اما با اقتصاد برتر خود به نوعی ادبیاتِ خود را نیز به درون خانوارهای ایرانی رُسوخ داده‌اند چرا مسئولان مملکت چنین پیام مهمی را درک نمیکنند؟
* بعد از ۴۲ سال هنوز سَر موضوعات بدیهی اختلاف نظر وجود دارد و هنوز برخی تعهد را بر تخصص و برخی نیز تخصص را بر تعهد ارجح می‌دانند! همگی اصول متقن ادبیاتِ توسعه‌ای را رها کرده و به دنبال ساخت فرمول توسعه با ادبیاتِ خودمانی هستیم و با شعارهای غرب‌زده و شرق‌زده جامعه را به دوبخش غربی و شرقی تقسیم کرده و با ستیزهای افراطی و به دلیل عدم ایجاد عدالت نسبی، مردم را ترغیب به آنان کرده‌ایم!
* باید پذیرفت دشمنی کردن هم آداب دارد اگر آداب دشمنی را رعایت نکنیم نتیجه‌ای معکوس خواهد داد! نکته‌ای که باید به آن توجه شود این‌که جامعه امروز ایران به بلوغ رسیده است و مسئولان باید متناسب با این بلوغ نسبت به جامعه گفتار و رفتار داشته باشند مردم باید بدانند اگر آمریکا دشمن است دشمنی داناست! ظرفیت‌هایی دارد و به تعبیری قدرت اول اقتصادی، نظامی و ...جهان امروز است وقتی می‌بینیم اروپا نیز تحت تاثیر آمریکاست و حتی چین و روسیه نیز با احتیاط با آمریکا رفتار می‌کنند پس باید به گونه‌ای متفاوت تجهیز شد!
* با دشمن آگاه باید آگاهانه و بر اساس دانایی مقابله کرد! چرا چین تلاش می‌کند قدرت اول اقتصادی جهان شود؟ چین نیز در حال مبارزه است و تلاش می‌کند در فرآیند زمان آمریکا را در عرصه‌های مختلف به زیر بکشد اما شیوه تقابلش با آمریکا متفاوت از ایران و ونزوئلا و کره‌شمالی است بنابراین قدرت شده که حق وتو دارد! ترکیه نیز از مدل چین و روسیه تبعیت می‌کند سئوال مهم این‌که اگر چین از بین دو کشور فقط یک حق انتخاب داشته باشد بین ایران و آمریکا، کدام را انتخاب خواهد کرد؟
* اگر روسیه نیز از بین دو کشورِ آمریکا و ونزوئلا، فقط یک حق انتخاب داشته باشد قطعا آمریکا را انتخاب خواهد کرد پس باید بپذیریم که جامعه امروز ایران به خوبی به واقعیت‌های پیدا و پنهان جهان آگاه است مثال ساده‌ای می‌تواند کمک حالِ این مقاله باشد چرا اکثریت مردم امروز در کف بازار به دنبال لوازم و حتی داروی خارجی هستند؟ پاسخ به این پرسش می‌تواند طول، عرض و ارتفاع واقعی‌مان را مشخص کند! این درست که آمریکا دشمن است و بالاخره دشمنی کردن آمریکا به ایران آسیب زده است و رَوند توسعه مملکت را به مخاطره انداخته است اما عقل می‌گوید باید زهر این دشمنی را گرفت!
* اگر قرار بر مقابله به مثل باشد هیچ‌گاه وضعیت نرمال و طبیعی را تجربه نخواهیم کرد چین و روسیه هم تا زمانی از ایران حمایت خواهند کرد که به منافع ملی‌شان آسیب نخورد! بنابراین اگر زورمان می‌رسد به آمریکا اعلام جنگ کنید تا از روی نقشه محوشان کنیم! و فکر کنم مردم هم بپذیرند که با جنگ تکلیف این دشمن قسم خورده را مشخص کنیم!
