قلم‌نیوز:به گزارش فارن پالیسی، حالا یک قانون‌گذار ارشد آمریکایی این رویه را هدف گرفته و لایحه‌ای را مطرح کرده که چگونگی انتخاب سفیران را تغییر می‌دهد و بی‌تجربه‌ترین و بدون صلاحیت‌ترین افراد را قبل از آنکه نامزدی آن‌ها به سنا برسد، از گردونه خارج می‌کند.
این لایحه که از سوی "تیم کین" از ایالت ویرجینیا معرفی شده، سطح اعتبارات و تجربه مورد نیاز برای نامزدی پست‌های سفارت را افزایش داده و دولت‌های آینده را ملزم کرده که در خصوص کمک‌ها به مبارزات انتخاباتی که از سوی نامزدهای آن‌ها صورت می‌گیرد، شفاف‌تر عمل کنند.
بنا به گفته دیپلمات‌های پیشین و کارشناسانی که این مسائل را دنبال می‌کنند، این لایحه در صورت تصویب، یکی از مهم‌ترین اصلاحات فرآیند نامزدی سفیر در عرض چهار دهه را به نمایش خواهد گذاشت.
لایحه کین برای جلوگیری از اشغال پست‌های سفارت آمریکا در سراسر جهان توسط گماشتگان سیاسی است؛ شیوه‌ای که جمعیت دیپلمات‌های کارکشته بامهارت را کم کرده و فرهنگ این بخش را در معرض سیاست‌زدگی قرار داده است.
کین خاطرنشان کرد: در حالی که کشور ما دارای برخی سفیران عالی بوده اما طی چند دهه اخیر، تعداد فزاینده‌ای از افراد کم اعتبار ، اما با اهدایی‌های گسترده به مبارزات انتخاباتی در این پست‌ها گماشته شدند. این لایحه رؤسای جمهور را ملزم می‌کند که نامزدهای غیرحرفه‌ای خود را با ارجاع به مهارت‌های خاص مرتبط آن‌ها، توجیه کنند و اجازه دهند نظارت عالی‌تری بر این گماشتگان وجود داشته باشد.
بنا بر نظر دیپلمات‌های پیشین و متخصصانی که این موضوع را مطالعه کرده‌اند، آمریکا تنها کشور در جهان توسعه‌یافته غربی است که شیوه معمول انتخاب پست‌های سفارتی را بر پایه اسپانسرهای مبارزات سیاسی اتخاذ کرده است. منتقدان می‌گویند این شیوه اساساً یک فساد سیاسی است- که موقعیت‌های ارشد دولتی را به افرادی می‌دهد که تنها به دلیل کمک مالی به مبارزات و بدون مهارتی خاص برگزیده شده‌اند .
اما مرز بحث میان دیپلمات‌های سیاسی و دیپلمات‌های کارکشته به طور واضح مشخص نشده است. حتی شدیدترین منتقدان این عمل در وزارت خارجه آمریکا می‌توانند به گماشتگان سیاسی اشاره کنند که سفیران و رهبران بسیار مؤثری در سفارت‌خانه از کار درآمدند؛ و در مقابل، دیپلمات‌های کارکشته و مجرب هم بوده‌اند که در سمت خود عملکرد ضعیفی را ایفا کردند. علاوه بر این، برخی دولت‌های خارجی سفیران اهداکننده سیاسی را ترجیح می‌دهند، کسانی که احتمالاً رویه مستقیم‌تری را، در حلقه درونی رئیس جمهور، نسبت به افسران سرویس خارجی پیش گرفته‌اند.
بر اساس پولیتیکو، در حالی که "الیزابت وارن"، سناتور دموکرات در جریان کارزار مقدماتی ریاست جمهوری خود با انتخاب اسپانسرها به عنوان سفیر فعالیت می‌کرد، کارزار جو بایدن، معاون رئیس جمهور سابق، این‌گونه نبود.
باراک اوباما، رئیس جمهور سابق بابت برخی نامزدان سفارت از جمله "جورج تسیونیس"، مرد بانفوذ عرصه هتل‌داری و اهداکننده مهم مبارزات انتخاباتی که به عنوان سفیر نروژ انتخاب شد، تحت بررسی قرار گرفت. تسیونیس در حالی به عنوان سفیر نروژ انتخاب شد که هرگز به این کشور سفر نکرده بود. وی همچنین در جلسه استماع نامزدی خود، به سؤالات ابتدایی درباره دولت نروژ، اشتباه پاسخ داد.
اما بنا بر گفته قانون‌گذاران و دیپلمات‌های سابق، دونالد ترامپ این شیوه را وارد سطوح جدیدی کرده است. رؤسای جمهور گذشته به طور متوسط دو سوم پست‌های سفارت را به دیپلمات‌های کارکشته اختصاص می‌دادند و یک سوم این سمت‌ها نیز به گماشتگان سیاسی می‌رسید. بر اساس داده‌های اتحادیه سرویس خارجی آمریکا، ترامپ به طرز قابل توجهی نرخ گماشتگان سیاسی را به حدود ۴۳ درصد، در مقابل ۵۷ درصد برای دیپلمات‌های کارکشته، افزایش داده است. اگر چه این اعداد متغیر هستند چرا که سفیران هم مدام تغییر می‌کنند.
ترامپ همچنین اسپانسرهای مبارزات انتخاباتی را برای پست‌های سفارت انتخاب کرده که معمولاً برای مجرب‌ترین دیپلمات‌ها یا متخصصان سیاست خارجی حفظ می‌شود. "کلی نایت کرفت" بعد از آنکه به همراه همسرش "جوزف کرفت سوم"، فرد با نفوذ زغال‌سنگ ایالت کنتاکی ۲ میلیون دلار به کارزار ۲۰۱۶ ترامپ و مراسم تحلیف او کمک کردند، به عنوان سفیر آمریکا در کانادا انتخاب شد. وی همچنین به عنوان نماینده ترامپ در سازمان ملل (بعد از یک جلسه استماع نامزدی ادامه‌دار) انتخاب شد؛ نخستین اهداکننده مهمی که در چنین سمت ارشدی ایفای نقش می‌کرد.
گماشتگان مقام سفارت از طرف ترامپ، شامل اسپانسرهای مبارزات انتخاباتی بحث‌برانگیز و اعضای کلوب نخبگان "مارلاگو"، و همچنین "گوردون سوندلند"، مرد بانفوذ عرصه هتل‌داری که به خاطر فعالیت‌هایش به عنوان سفیر اتحادیه اروپا، در محوریت تحقیقات استیضاح رئیس جمهور قرار گرفت، بودند.
لایحه بیل در صورت تصویب، دولت‌ها را ملزم می‌کند که بر مهارت‌های زبانی ویژه نامزدها و دانش یا تجربه آن‌ها برای کشوری که به عنوان سفیر آن انتخاب می‌شوند، تأکید کنند. این لایحه همچنین وزارت امور خارجه را ملزم می‌کند که مدارک صلاحیت و افشای مالی ۱۰ سال گذشته اهدا به مبارزات انتخاباتی را برای منصوبان خود منتشر کند، به طوری که همگی در یک وب‌سایت قابل دسترسی باشد.
این لایحه همچنین می‌تواند سطوح اولیه نظارت برای چنین سفیرانی را تعیین کند. دیده‌بان وزارت خارجه، دفتر بازرس کل، هرساله بازرسی از بخش خاصی از سفارت‌خانه‌های آمریکا در خارج کشور را در یک رویه چرخشی انجام می‌دهد و روحیه کارکنان، مسائل مدیریتی و کار سفیر را مورد ارزیابی قرار می‌دهد. سفارت‌خانه‌ها به طور متوسط هر هشت سال یک‌بار مورد بازرسی قرار می‌گیرند، به این معنی که بسیاری از سفیران گماشته سیاسی با چنین بررسی‌هایی روبه‌رو نمی‌شوند. لایحه کین دفتر بازرس کل را ملزم می‌کند که در هر سال مالی دست‌کم ۲۵ درصد بازرسی‌ها را در سفارت‌خانه‌هایی که از سوی سفیران گماشته سیاسی اداره می‌شوند، انجام دهد.
مطالعات اخیر نشان می‌دهد گماشتگان سیاسی که برای پست‌های سفارت انتخاب شده بودند در گذر زمان، دارای اعتبار کمتر اما سابقه اهدای بیشتر به مبارزات انتخاباتی هستند. بر اساس مطالعه‌ای، متوسط اهدایی به کارزار برای یک اسپانسر سیاسی تحت ریاست جمهوری دونالد ترامپ، ۱۴۰۰ برابر بیشتر از ریاست جمهوری رونالد ریگان بوده است. دستیاران کنگره برای پشتیبانی از این موضوع، به آمار دیگری هم ارجاع می‌دهند: در دوران ترامپ تنها ۵ درصد از سفیران سیاسی سابقه زندگی یا کار در کشور محل خدمت خود داشتند این آمار در زیمان ریگان ۲۶ درصد بوده است.
دیپلمات‌های کشته‌کار می‌گویند اسپاسنسرهای سیاسی که سفیر شده‌اند، بر اساس مجموعه متفاوتی از قوانین عمل می‌کنند؛ آن‌ها می‌توانند به اتهامات سوء‌مدیریت یا سوء استفاده از منابع وزارت خارجه بی‌اعتنا باشند و می‌توانند بدون عواقبی که برای دیپلمات‌های کارکشته پیش می‌آید، بر سر جنجال‌های خود در دادگاه حاضر شوند.
تقریباً هر رئیس جمهور مدرنی با رسوایی‌هایی که در آن‌ها یک اسپانسر سیاسی منصوب به عنوان سفیر درگیر بوده، روبه‌رو شده است. این در حالی است که ترامپ از همه رؤسای جمهور آمریکا بیشتر با چنین مواردی روبه‌رو شده و از جمله آن‌ها می‌توان به سفیران او در آفریقای جنوبی، ایسلند، هلند، آلمان و انگلیس اشاره کرد.
