قلم‌نیوز:این واکنش توئیتری یکی از روزنامه‌نگاران ورزشی به پست اینستاگرامی علی دایی است. دایی در صفحه شخصی‌اش که نزدیک به شش میلیون فالوور دارد با انتشار عکس خندانی از خودش در یک باغ سرسبز نوشت: «دوستان عزیزم این فوتبال و زندگی کوتاه ارزش این همه حاشیه، جدل و بی‌رحمی را ندارد. از همه فوتبالی‌ها می‌خواهم طرفدار هر تیم و هر رنگی هستید حرمت‌ها را حفظ کنید مخصوصاً در این روز‌های سخت که جامعه و خانواده‌ها درگیر مشکلات بسیار بزرگتری هستند.» نزدیک به ۳۱ هزارنفر برای او کامنت گذاشته‌اند و بسیاری از آن‌ها این حرفش را تأیید کرده‌اند، از پیمان معادی تا مستر تیستر!
حرف دایی در روز‌هایی که فضای فوتبال بیش از هر زمان دیگری در سراشیبی توهین و پرخاش و بدخویی قرار گرفته است و شتابان به اعماق سقوط می‌کند، ارزشمند و درست است. بسیاری همین را نوشته‌اند و گفته‌اند که وقتی جامعه در حال فروپاشی اقتصادی است و جان در جدال با کرونا بی‌ارزش شده این همه یقه‌درانی برای فوتبال معنی ندارد. البته که فحاشان و هتاکان فوتبال به این حرف‌ها گوش نمی‌دهند و سرگرم ساختن توهین‌های تازه هستند.
منتقدان دایی، اما یادش می‌آورند او حالا که در حاشیه فوتبال قرار گرفته نصیحت اخلاقی می‌کند وگرنه وقتی بازیکن و سرمربی بود محمد مایلی‌کهن را به اوین برد و با علی کریمی و ایمان مبعلی و تمام ستاره‌های روزگارش گلاویز شد و هر هفته به داوران اعتراض می‌کرد و با مدیران عامل نمی‌ساخت و ... منصفانه نیست، اما نسل جدید که درخشش او را در لباس تیم ملی ندیده‌اند بیشتر او را با اعتراض‌ها و فریادهایش می‌شناسند. آن‌ها می‌گویند او اگر همین حالا به فوتبال برگردد در کمتر از یک هفته خودش در فوتبال جنجال و حاشیه خلق می‌کند. این هم مثل بسیاری دیگر از حرف‌های شیک اینستاگرامی است و صرفاً برای سر تکان دادن و عبرت گرفتن چندثانیه‌ای است و نرود میخ آهنین در سنگ!
با این همه حرف دایی درست است. حتی اگر در نتیجه دوری از فوتبال و درنگی عارفانه در رفتار خودش باشد، ارزشمند است. این همان چیزی است که همه ما نیاز داریم گام به گام به سمت آن بازگردیم. واقعیت این است که فضای مجازی در ایران فوتبال را به مبتذل‌ترین سطح خود کشاند. وقتی لایک و کامنت و فالوور به ابزار‌هایی برای پول درآوردن تبدیل شد، آن وقت رندانی پیدا شدند که «به هر قیمتی» این کار را بکنند. توهین هر چه سخیف‌تر و رکیک‌تر و اعصاب‌خراش باشد، عده بیشتری را به واکنش وادار می‌کند. عربده‌کشیدن در خیابان همیشه باعث می‌شود مردم سرشان را برگردانند و «توجه» کنند. اینجا «توجه» با خودش پول و گاهی صندلی در باشگاه می‌آورد!
با این همه این راه به ترکستان ختم می‌شود. آن‌ها که خودشان این بومرنگ نفرت را پرتاب می‌کنند، بی‌شک یک روز قربانی‌اش می‌شوند. در جامعه‌ای که ناکامی، خشم و ناامیدی به مهم‌ترین چشم‌اندازهایش تبدیل شده‌اند انتظار لبخند و امید و احترام، به زیاده‌خواهی تبدیل می‌شود. حقیقت آن است که این روز‌ها ما پیش نمی‌رویم، فرو می‌رویم.»
منبع: ایران ورزشی
