محمد جواد ظریف وزیر خارجه کشورمان گفتگویی با روزنامه کارگر داشته که برخی نکات آن به این شرح است:
این روزنامه در خلاصه گفتگویی خود با وزیر خارجه نوشت: از پله‌های دفتر وزیر در وزارت خارجه وقتی بالا می‌رفتم به این موضوع می‌اندیشیدم که در برابر محمد جواد ظریف قبراق و همیشه حاضر جواب که مانند خودم از تن صدای نسبتا بالایی هم برخوردار است چقدر دوام می‌آورم؟ وقتی مراسم تشریفات تمام شد و وارد سالن منتهی به دفتر وزیر خارجه شدیم، دیدم که مانند استقبال‌های همیشگی از دیپلمات‌های جهان، دم درب ورودی ایستاده و انتظارمان را می‌کشد.
رسمی و موقر مانند همیشه، ولی با ماسک. در حین مصاحبه، ولی از آن شور و هیجان همیشگی وزیر خارجه چندان خبری نبود و خستگی در چشم هایش موج می‌زد. آهنگ کلامش هم جز یک مورد که درباره انگلستان سخن می‌گفت به سختی بالا می‌آمد. کاملا مشخص بود تحت فشار است. مخصوصا آنجا که گفت خیالشان راحت باشد کاندیدای انتخابات ۱۴۰۰ نمی‌شوم، بگذارید کارم را انجام دهم! نمی‌دانم چه شد که ناخودآگاه به یاد مرحوم عباس امیرانتظام افتادم که پس از بیست سال زندان به قول خودش از اوین اخراجش کردند؛ به جرم بی گناهی.
این تشبیه وقتی به اوج رسید که محمدجواد ظریف گفت: قبل از کاندیداتوری رئیس جمهور روحانی در سال ۱۳۹۲ گفته بودم هرکس به سمت حل و فصل پرونده هسته‌ای حرکت کند قربانی خواهد شد و نه قهرمان. البته اگر نتوانستند با ظریف هم آن کنند که با انتظام انجام شد بی تردید دلیلی نداشت جز آنکه در بین بخش بزرگی از ملت ایران قهرمان شد. هرچند که می‌توان از سکوت‌هایی که نباید می‌کرد و یا اعلام مواضعی که نباید می‌گرفت، انتقاد داشته باشیم، ولی بی تردید حکایت ظریف با تمام وزرای خارجه قبل از خودش کاملا متفاوت است.
