قلم‌نیوز:همزمان با شیوع گسترده ویروس کرونا در اقصی نقاط جهان، دیدگاه‌های مختلفی در مورد ماهیت آموزش و هچنین نحوه عملکرد نهاد‌هایی آموزشی نظیر مدارس و دانشگاه‌ها مطرح شده است.
پایگاه خبری فارین پالسی در گفتگو با شماری از متخصصان و اندیشمندان بین المللی سعی کرده به این پرسش پاسخ دهد که آیا بار دیگر مدارس و دانشگاه‌ها به وضعیت عادی باز خواهند گشت؟ شرایط آموزشی در سایه شیوع ویروس کرونا چه خواهد بود؟ بهترین استراتژی آموزشی در این وضعیت چیست؟ در ادامه، پاسخ این کارشناسان به سوال‌های مذکور را مشاهده می‌فرمایید.
بحران شیوع ویروس کرونا، نابرابری و بی عدالتی در عرصه آموزش را برجسته کردآندریاس شیندلر/رئیس بخش آموزش و مهارت در سازمان همکاری‌های اقتصادی (OECD)
در زمان اوج گیری شیوع ویروس کرونا در جهان، قریب به ۱.۵ میلیارد دانش آموز مجبور به ترک مدرسه شده و مدارس نیز عملا تعطیل شدند. علی رغم تلاش‌های زیادی که در بحث آموزش مجازی انجام شده، دانش آموزان آسیب‌های جدی را از این مساله و عدم حضوردر مدارس متحمل شده اند. این مساله واقعا ناگوار است (اگرچه بازگشایی‌هایی که اکنون نیز در مورد فعالیت مدارس در برخی کشور‌ها انجام گرفته اند، خود، نتایج به مراتب بدتری را می‌تواند به دنبال داشته باشد). بایستی اذعان کرد که بحران شیوع ویروس کرونا به شدت بر فرآیند یادگیری دانش آموزان اثر منفی داشته است.
با این حال، آنچه که در این میان مهم است این نکته می‌باشد که بحران شیوع ویروس کرونا، بیش از پیش، نابرابری و بی عدالتی آموزشی را در جوامع مختلف برجسته کرده است. در شرایط کنونی شاهدیم که بسیاری از دانش آموزان در کشور‌های مختلف، با مشکل دسترسی به رایانه و یا اینترنت با سرعتِ مناسب، دست و پنجه نرم می‌کنند. در این راستا، برخی دانش آموزان که از خانواده‌های ثروتمندی نیز برخوردار هستند از فرصت استفاده از معلم‌های خصوصی برخوردار بوده اند. این در حالی است که اکثریت خانواده‌ها احتمالا از فراهم کردن چنین امکانی برای فرزندان خود محروم بوده اند. این مساله خود موجب ایجاد یک شکاف بزرگ آموزشی شده که بعید است این شکاف، به این زودی‌ها ترمیم شود.
وضعیت آموزش عالی در دوره پساکرونا، بار دیگر بهبود خواهد یافتدیک استارتز استاد علم اقتصاد در دانشگاه کالیفرنیا
بحران شیوع ویروس کرونا را بایستی بحرانی کوتاه مدت از نظر مالی برای دانشگاه‌ها و مراکز عالی درنظر گرفت. به نظر نباید آن را یک تهدید بلند مدت تلقی کرد. اگرچه که یکچنین احتمالی وجود دارد.
در نیمه اول سال ۲۰۲۰، بسیاری از دانشگاه‌های جهان، بخش زیادی از درآمد‌های خود را که بابت خوابگاه و شهریه و دیگر خدمات خود کسب می‌کردند از دست دادند. از سویی، رواج آموزش مجازی در بحبوحه پاندمی ویروس کرونا نیز هزینه‌های زیادی را به دانشگاه‌های جهان جهت فراهم ساختن زیرساخت‌های لازم در این رابطه تحمیل کرده است. با این حال، به نظر من، بحران پیش آمده علی رغم مشکلات فراوانی که برای دانشگاه‌ها ایجاد کرده، همانطور که پیشتر نیز گفتم، کاملا موقتی است. در آینده نزدیک که اختراع واکسن کرونا موجب برچیده شدن این ویروس شود، بار دیگر تمایل و گرایش عموم مردم به آموزش عالی احیا خواهد شد و تشدید تقاضا در این بخش، بسیاری از خسارات دانشگاه‌ها و کالج‌ها در اقصی نقاط جهان را جبران خواهد کرد. در قالب جدید، شاید بر نقش آموزش مجازی افزوده شود با این حال، باز هم این آموزش حضوری است که از اصالت و اولویت برخوردار است. تنها با گذشت زمان اندکی، بار دیگر وضعیت اقتصادی دانشگاه‌های جهان بهبود خواهد یافت و آن‌ها قادر خواهند بود امورات و طرح‌های خود را به پیش برند. با این همه نباید فراموش کرد که دولت‌های مختلف باید حمایت از دانشگاه‌های دولتی را که کمتر به هزینه‌های پرداختی از سوی دانشجویان و بیشتر به بودجه‌های دولتی یاتکا دارند، تشدید کنند.
هر چه سریع‌تر باید به آموزش حضوری بازگشتلاجر ووزمن، وی استاد علم اقتصاد دانشگاه مونیخ است
همانطور که والدین دانش آموزانی که مدارس فرزندانشان به دلیل شیوع ویروس کرونا تعطیل شده به خوبی می‌دانند، آموزش غیرحضوری به هیچ وجه جایگزین مناسب و خوبی برای آموزش حضوری نبوده است. بر اساس گفتگو‌هایی که ما با بیش از ۱۰۰۰ نفر از والدین دانش آموزان آلمانی داشتیم به این نتیجه رسیدیم که زمان صرف شده از سوی دانش آموزان جهت انجام تکالیف و مطالعه، از ۷.۴ ساعت به ۳.۶ ساعت در روز کاهش یافته است. این در حالی است که زمانی که دانش آموزان جهت تماشای تلویزیون، انجام بازی و یا استفاده از گو. شی تلفن همراه در روز صرف می‌کنند، به ۵.۲ ساعت در روز افزایش یافته است. به طور خاص، بیش از یک سوم دانش آموزان فقط ۲ دو ساعت یا حتی کمتر را در روز به مطالعه اختصاص داده اند. ما همچنین متوجه شدیم که دانش آموزانِ دختر بهتر از پسر‌ها با مساله آموزش از راه دور کنار می‌آیند.
برخلاف این تصور رایج که والدینِ تحصیل کرده قادرند حمایت و نظارت بیشتری را بر فرآیند آموزشی فرزندانشان در بحبحوحه شیوع ویروس کرونا و اجرای طرح آموزش از راه دور، ارائه کنند، شواهد حاکی از این هستند که افت آموزشی فرزندان آن‌ها در قیاس با دانش آموزانی که والدینشان از سطح تحصیلات پایین تری برخوردارند، چندان تفاوتی ندارد. بر اساس مطالعات انجام شده، آن دسته از دانش آموزانی که در بحث‌های آموزشی ضعیف‌تر بودند و وقت چندانی را در این زمینه نمی‌گذراندند، اکنون زمان بیشتری را صرف بازی کردن، و نه مطالعه می‌کنند.
تعطیل نگه داشتن مدارس، در دراز مدت، هزینه‌های بسیار گزافی را به دنبال خواهد داشت. آنچه که در شرایط کنونی باید لحاظ شود، دو مساله اساسی است. اول: باید هرآنچه لازم است انجام شود تا بار دیگر امکان آموزش حضوری و حضور در مدرسه برای دانش آموزان فراهم شود. در این راستا بایستی تمامی پروتکل‌های احتیاطی را نیز برقرار ساخت. در جا‌هایی که این امکان وجود نداشته باشد نیز بایستی یک برنامه مجازی آنلاین و کامل برای آموزشِ دانش آموزان ارائه شود. اگر طرح مشخص برای آموزشِ دانش آموزان در شرایط فعلی وجود نداشته باشد که عقب ماندگی آموزشی آن‌ها را در نظر گرفته باشد، خسارات بسیاری به آینده تحصیلی آن‌ها وارد خواهد شد. امری که به تبع خود خسارات زیادی را نیز برای آینده کشور‌ها به دنبال خواهد داشت.
بحران شیوع ویروس کرونا و پایان آموزش بین المللی؟سالواتوره بابونِز/ وی استادیار دانشگاه سیدنی است
پاندمی ویروس کرونا، تاثیر مستقیمی بر روند جابجایی دانشجویان بین المللی (و به طور کلی، آموزش بین المللی) گذاشته است. به طور خاص، در این چهارچوب می‌توان به دانشجویان چینی و تاثیر عدم حضور آن‌ها در دانشگاه‌هایشان در کشور‌های خارجی اشاره کرد. کشور چین حدودا ۲۰ درصد از دانشجویان بین المللی در جهان را داراست. دانشجویان چینی بر خلاف همتایان غربی خود که اغلب برای مدت کوتاه مثلا یک یا دو ترم در دانشگاه‌های خارجی تحصیل می‌کنند و دوره‌های آموزشی خود را می‌گذرانند، عمدتا برای گذراندن کل یک دوره آموزشی (مثلا لیسانس، فوق لیسانس و یا دکترا) وارد دانشگاه‌های خارجی می‌شوند. این مساله خود به طور خاص، تاثیری ژرف و عمیق بر اقتصاد دانشگاه‌های میزبان آن‌ها مخصوصا در کشور‌هایی نظیر استرالیا (۳۱ درصد از دانشجویان خارجی حاضر در دانشگاه سیدنی استرالیا، چینی هستند)، کانادا (۱۴ درصد از دانشجویان خارجی حاضر در دانشگاه تورنتو، چینی هستند)، و آمریکا (۱۱ درصد از دانشجویان دانشگاه ایلینویز، چینی هستند) دارد.
در واقع، وابستگی دانشگاه‌های غربی به دانشجویان چینی موجب شده تا آن‌ها در برهه کنونی با یک بحران عمیق رو به رو شوند. اینکه آیا دانشجویان چینی پس از خاتمه یافتن بحران شیوع ویروس کرونا بار دیگر به کلاس‌های درسشان در کشور‌های خارجی، به همان میزان سابق باز خواهند گذشت، خود یک مساله جدی است. از سویی، شاید دولت چین نیز در این مسیر برای دانشجویان چینی، موانعی را ایجاد کند. مواردی نظیر پیر شدن جمعیت چین و خالی شدن مدارس و دانشگاه‌های آن از دانش آموزان و دانشجویان در سال‌های آتی، و نیاز چین به حراست از منابع ارزی خود موجب می‌شوند تا نسبت به سیاست دولت این کشور در زمینه تحصیل دانشجویان چینی در دانشگاه‌های غربی (و ایجاد مانع برای آن)، به دیده تردید نگریسته شود.
