احمدعلی موهبتی روز سه‌شنبه در این باره اظهار داشت: با توجه به اتفاقات اخیر و حمله تمساح پوزه کوتاه بومی سیستان و بلوچستان (گاندو) به برخی ساکنان جنوب استان، جمع‌آوری و انتقال آنها به محدوده حفاظت شده مورد توجه قرار گرفت.
وی ادامه داد: مردم این منطقه علاقه فراوانی به گاندو دارند و آنها را برکت منطقه می‌دانند و با وجود اینکه دست بچه‌ای را قطع کرده به سمت‌اش سنگ هم پرتاب نکرده و نمی‌کنند.
استاندار سیستان و بلوچستان افزود: اقدامات مربوط به تامین آب در روستاها را نیز به طور جد در دست انجام داریم تا شاهد بروز چنین اتفاقات تلخی در آینده نباشیم.
موهبتی گفت: وقتی که سیل می‌آید گاندوها را با خود به برکه‌های پایین دست منتقل می‌کند؛ لذا در حال برنامه ریزی هستیم تا با فرهنگسازی و کمک و همکاری مردم و سازمان‌های مردمی از تکرار اینگونه حوادث پیشگیری کنیم.
به گزارش ایرنا تمساح پوزه کوتاه ایرانی که نزد بومیان جنوب سیستان و بلوچستان به «گاندو» شهرت دارد بر اساس باور قدیمی وجودش در برکه ها باعث برکت و وسعت روزی مردم منطقه شده و به همین دلیل به هیچ وجه شکار نمی‌شود.
گاندو در فصل تخم‌گذاری و زاد و ولد حساستر شده و در صورت نزدیک شدن فرد یا جانوری به محدوده او عکس‌العمل شدیدی نشان می دهد به همین سبب در چند ماه گذشته افرادی که به محل زیست گاندو در جنوب سیستان و بلوچستان (محدوده رودخانه باهوکلات) نزدیک شده بودند به آنان حمله کرده و باعث قطع دست یک دختر بچه و زخمی کردن یک پسر و مرد میانسالی شده است.
گاندو یا تمساح پوزه کوتاه ایرانی گونه‌ای از راسته تمساح‌ها در ایران است که پهن‌ترین پوزه را در مقایسه با سایر تمساح‌ها دارد.
این جانور باقیمانده ای از راسته کروکودیل‌ها است که خزندگانی در دوران مزوزوئیک (۲۲۵ تا ۲۶۵ میلیون سال قبل) بودند، آنها در طول ۶۵ میلیون سال گذشته تغییرات اندکی یافته‌اند.
رودخانه سرباز مهمترین ناحیه زیست این گونه در ایران است و برخی از گاندوها نیز در رودخانه باهوکلات و کاجو قصرقند زیست می‌کنند.
گاندو جانوری بسیار خجالتی، محتاط و ترسو است و به سختی می‌توان آن را مشاهده کرد حداکثر طول این حیوان چهار تا پنج متر است اما با طول کمتر و بیشتر نیز دیده می‌شود و غذای اصلی آن به طور عمده ماهی، لاک پشت، پرندگان آبزی و لاشخورهاست.
مردم مناطق جنوبی این دیار که به حفاظت از محیط زیست خود بسیار اهمیت می‌دهند گاندو را نماد برکت و آبادانی می‌دانند و معتقدند که با هجرت و مرگ این حیوان خشکسالی و قحطی بر زندگی آنها سایه می‌اندازد بر اساس همین باور تمامی تلاش خود را برای مراقبت و بقای حیات آن به کار می‌گیرند.
بومیان در طول سالیان متمادی قلمرو تمساح پوزه کوتاه را به رسمیت شناخته و در برخی نقاط برای حفظ زیست این حیوان منحصر به فرد ایرانی گاه با ظرفی غذا به کنار برکه رفته و با در آوردن صدا این حیوان را به غذا خوردن در کنار برکه دعوت می‌کنند که این امر زندگی مسالمت آمیزی را رقم زده است.
