بعد از حذف تیم ملی امید و 44 ساله شدن حسرت المپیک همه کارشناسان و اهالی فوتبال به اظهار نظر پرداختند. بعضی از آنها، عملکرد بازیکنان و بعضی دیگر عملکرد خاکپور را مورد نقد قرار دادند. عده ای هم این پتانسیل را در این تیم ندیدند که بتواند از پس ژاپن برآید.
یحیی گل محمدی ساعتی پیش در نشست خبری حساسیت‌هایی را در این زمینه باعث شد. او اینبار نه با انتقاد که با سکوتش این حساسیت را ایجاد کرده است.
شاید بتوان گفت یحیی به همراه علیرضا منصوریان،جزو افرادی بودند که استحقاق این را داشتند که سکان هدایت تیم ملی امید را در اختیار بگیرند. به این دلیل که کارنامه موفقی در لیگ داشتند و به خصوص این‌که به جوان های لیگ اعتقاد داشتند و از آنها به خوبی استفاده می‌کردند اما در نهایت دیدیم که این دو نفر کنار زده شدند.
یحیی گل محمدی که این روزها مشغول آماده سازی تیم ذوب آهن برای ادامه مسابقات لیگ و حضور بهتر در کورس قهرمانی است اما حرف‌هایی می‌زند که گذشته را یادآوری می‌کند.
یحیی می‌گوید: «فکر کنم همه از مشکلات آگاهند و می‌دانید که مسائلی بود ولی با این وجود بهتر است که صحبت نکنم.»
گل محمدی شاید به اعمال نفوذ و تفکرات غیر فنی افرادی اشاره دارد که او را از تیم ملی دور کرد. شاید اشاره به تاثیر و نفوذ افرادی از دستگاه وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال که او را طرفدار کی‌روش می‌دانستند و او را از گود خارج کردند. هم او را و هم علیرضا منصوریان که حتی سابقه مربیگری در تیم ملی امید را در کارنامه‌اش را داشت. تصمیمی غیر حرفه‌ای که ترجیح داد به المپیک نرویم اما شخصی به تیم ملی نیاید که از نظرات دستیار الگس فرگوسن استفاده کند.
سکوت گل محمدی سرشار از ناگفته‌ها است؛ ناگفته‌هایی که حتی اگر به زبان بیاورد دیگر چه دردی را دوا خواهد کرد؟ تیم امید به المپیک نرفت و حالا یحیی به این موضوع می‌اندیشد که طرح گلایه از مدیران فوتبالی که وی را از تیم ملی امید دور کردند چه فایده‌ای خواهد داشت؟ هیچ فایده‌ای.
