ظاهرا، در سال‌های اخیر مشاهده این گونه اشیای عجیب‌وغریب در محدوده‌های نظامی کنترل شده آن‌قدر رخ داده است که به موجب آن مقامات نظامی وادار به ایجاد یک سیستم رسمی برای جمع‌آوری اطلاعات، تجزیه و تحلیل این پدیده‌های غیرقابل توضیح شده‌اند. حتی اعضای کنگره و کارکنان آن‌ها شروع به پیگیری تمام این اطلاعات کرده و مقامات نیروی دریایی و خلبانانی که این اشیای مرموز و غیرعادی را در آسمان دیده‌اند در جلسات رسمی مورد پرسش قرار گرفته‌اند.
اشیای عجیبی که خلبانان دیدند
خلبانان گاهی مدعی شده‌اند که هنگام پروازهایشان اشیای کروی‌شکلی مشاهده کرده‌اند که با آرایشی خاص در منطقه پیش‌روی آن‌ها در حال پرواز بوده‌اند. بعضی دیگر هم اشکال سفیدرنگ متحرکی را گزارش کرده بودند که به نظرشان عجیب به نظر رسیده‌اند. نکته مهم این‌جاست که به غیر از روبات‌های پرنده (پهبادها)، تمام موتورها برای تولید نیرو به سوخت نیاز دارند اما در گزارش‌های این گروه که با اشیای عجیب روبه‌رو شده‌اند، آمده است که این اشکال متحرک، هیچ مدخل، هواکش و اگزوزی نداشتند و مشخص نیست از چه نوع سوختی برای تامین نیروی حرکتی‌شان استفاده می‌کردند.
اما همه ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود. بسیاری از این خلبانان پس از مطرح کردن مشاهدات‌شان با تمسخر همکاران‌شان روبه‌رو شده‌اند. همین موضوع باعث شده گروهی از آن‌ها در عملیات‌های بعدی از مشاهدات‌شان چیزی نگویند یا گزارش‌هایی ناقص یا نادرست مطرح کنند. این موضوع موجب شد نیروی دریایی برای کنترل این قبیل رفتارها دست به کار شود. بنابراین نیروی دریایی برنامه‌ریزی و تلاش‌های بسیار کرد تا این اطمینان را به نیروهایش بدهد که با مطرح کردن شواهد و مشاهدات‌شان مورد تمسخر دیگر همکاران‌شان قرار نخواهند گرفت. نیروی دریایی در بیانیه‌ای به POLITICO گفته است: «نیروی دریایی و نیروی هوایی ایالات متحده به دلایل امنیتی تک‌تک گزارش‌هایی را که درباره مشاهده اشیای عجیب گزارش می‌شود، بسیار جدی گرفته و مورد بررسی قرار می‌دهد.»
مهاجمان مشکوک نه یوفو!
با وجود اهمیتی که گزارش اشیای پرنده برای مقامات رسمی در ایالات متحده دارد اما آن‌ها به‌طرز عجیبی از نامیدن این اشیا به نام یوفو پرهیز می‌کنند. نیروی دریایی طوری وانمود می‌کند که نامیدن عنوان یوفو روی این اجسام عجیب پرنده به‌نوعی تابو است. بنابراین آن‌ها تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا این عنوان بر اشیای عجیب اما پرنده گذاشته نشود. چراکه یوفو حاوی مضامین متفاوتی است که ممکن است برای عموم مردم قابل هضم نباشد. همان مفاهیمی که بیشتر ما در افسانه‌های محلی درباره یوفوها شنیده‌ایم یا درباره عجایب آن در فیلم‌های سینمایی یا داستان‌ها خوانده‌ایم و از پروژه‌های محرمانه دولت‌ها دراین‌باره خوانده‌ایم.
این طور می‌شود که این روزها اظهارات و بیانیه‌هایی که نیرویی دریایی به رسانه‌های خبری می‌دهد خالی از هرگونه اشاره به یوفوهاست. در عوض آن‌ها از اصطلاحاتی از قبیل «پدیده هوایی ناشناخته»، «هواپیمای ناشناس»، «هواپیمای غیرمجاز» و «مهاجمان مشکوک» استفاده می‌کنند. بنابراین پیام واژگان این است که اگر فردی مورد مشکوکی مشاهده کرد آن را حتما گزارش دهد اما از اصطلاح یوفو استفاده نکند، چراکه از روزی که ارتش از این نام برای اولین‌بار استفاده کرد، مورد تمسخر و مضحکه واقع شد.
چالش ارتشی‌ها برای باورکردن یوفوها
جای تعجب ندارد که اولین پروژهای تحقیقاتی دولتی برای مشاهدات یوفو که در اواخر دهه40 صورت گرفت، به‌عنوان یک شوخی بزرگ برای نظامی‌های آمریکایی تلقی شد. طبق کتاب یوفوها و دولت: جستاری تاریخی که در سال 2012 منتشر شد، مقامات درمورد مشاهداتی که به یوفوها مرتبط می‌شد، بسیار دست‌وپا شکسته وارد عمل می‌شدند و هرگونه گزارش خیالی و فریب‌آمیزی را نادیده می‌گرفتند و تکذیب می‌کردند اما ظاهرا این امر خیلی به مزاق بعضی از مقامات ارشد خوش نیامد.
از بعضی جهات، تلاش نیروی دریایی مدرن در اهمیت دادن به مشاهدات یوفو، یافتن ردپایی است برای پیش‌بینی اتفاق‌های آینده. ژنرال چارلز کیبل، رئیس اطلاعات نیروی هوایی در پنتاگون، در نشستی که در سال 1951 با فرمانبرداران خود داشت، درمورد این موضوع گفت: «هرکسی که نمی‌تواند ذهنی باز داشته باشد، می‌تواند از شغلش کناره‌گیری کند.»
به‌سرعت، یک برنامه به‌منظور ثبت گزارش‌ها و تحقیق درمورد تصاویر مرموز ثبت شده از سوی نظامی‌ها در آسمان فارغ از این‌که نگاهی تمسخرآمیز به ان ها داشته باشند، راه‌اندازی شد. مدیر این برنامه، ادوارد راپلت، حدود سال 1953، اصطلاح شئ پرنده ناشناخته را مطرح کرد و این اصطلاح هیچ اشاره‌ای به حیات فرازمینی نداشت؛ احتمالا در وحشتناک‌ترین کابوس‌های مقامات امنیت ملی، این اشیای هواپیماهای جاسوسی روسیه بوده‌اند. برای ارتش، یک یوفو «هر شئ هوابردی است که عملکردش، ویژگی‌های ایرودینامیکش یا خصوصیات نامعمول آن، با هیچ‌گونه‌ای از هواپیماها و موشک‌های شناخته شده همخوانی نداشته و ندارد یا حداقل نمی‌توان آن را یک شئ شناخته شده در نظر گرفت.»
روایت‌های عجیب از 9 شئ مرموز در آسمان
زمانی که گمانه‌زنی‌های مختلفی درباره اشیای مرموز در آسمان می‌شد، یک خلبان غیرنظامی 9 شئ پرنده با آرایشی خاص در نزدیک رشته کوه رینر در واشنگتن مشاهده کرد. در همان روز با فاصله زمانی کوتاه چوپانی یک لاشه هواپیمای مرموزی در زمینش در نیومکزیکو پیدا کرد. چندین نفر نقاط نورانی‌ای را که در آسمان واشنگتن معلق بودند و به سمت کاخ سفید در حرکت بودند، مشاهده کرده‌اند. حتی ارتش جت‌هایش را به منظور گرفتن آن‌ها بسیج کرد اما چیزی یافت نشد. برای عموم، این مشاهدات نه‌تنها ناآشنا بود بلکه زمینی هم نبود. این طور شد که نام یوفو بر سر زبان‌ها افتاد. در عین حال، یوفو ها روز به روز بیشتر در آگاهی جمعی نفوذ می‌کردند. آن‌ها به مرور به زندگی مردم نفوذ کردند. وارد دنیای هالیوود شدند و تا به امروز فیلم‌هایی با مضمون بیگانگان، از موجودات دوست‌داشتنی گرفته تا هیولاهایی ترسناک ساخته می‌شود. قسمت چهارم «مردان سیاه‌پوش» هم در همین تابستان اکران خواهد شد و احتمالا این آخرین فیلم از این ژانر نخواهد بود.
یوفوهای باورنکردنی!
دیگر، مرز میان داستان و واقعیت محو شده است. مردم داستان‌هایی ترسناک درمورد سرقت‌های شبانه می‌گویند. یوفو ها مرکز نظریه‌های توطئه آمیز پنهانکاری های دولت شدند. حتی مردی با موهای ژولیده در شبکه هیستوری مدعی شد که موجودات فرازمینی در ساخت استون هنج به ما کمک کرده‌اند. با گذشت زمان، دیدگاه‌هایی شکل گرفت بر این اساس که یوفوها سندی بر اثبات وجود بیگانگان هستند.
نظامیان به‌خوبی از این تابو آگاهی داشتند. کریستوفر ملون، معاون سابق وزارت دفاع ایالت متحده و حامی مطالعات یوفو، اظهار کرده است که اعضای خدمه نگران این هستند که با گزارش یوفوها در خطر از دست دادن شغل‌شان قرار بگیرند. از طرفی دیگر آن‌ها نگران این امرند که با ادامه سکوت امنیت ملی مورد تهدید واقع شد، در صورتی‌که روشن شود یکی از آن اشیای مرموز گونه‌ای جدید از هواپیما و از طرف کشور رقیب باشد.
ملون سال گذشته گفت: «هیچ‌کس نمی‌خواهد در بوروکراسی امنیت ملی بیگانه باشد.» او همچنین ادامه داد: «هیچ‌کس نمی‌خواهد به سبب توجه به این مسئله به تمسخر گرفته شود یا کنار گذاشته شود.»
در سال 1969به گفته نیویورک تایمز: «پس از دو دهه عملیات، طرح کتاب آبی درنهایت به این نتیجه رسید که هیچ مدرکی مبنی بر این وجود ندارد که یوفوها فضاپیماهای هوشمندی‌اند که از ورای کره‌زمین هدایت می‌شوند. آن‌ها بیشتر این مشاهدات را به اموری دیگر مانند ابرها، بالن‌های هوایی و حتی پرندگان نسبت می‌دهند. این گزارش درخواست بعضی محققان و مردم عادی را برای تحقیقات گسترده به منظور تشخیص ماهیت چنین بشقاب پرنده‌هایی کنار می‌گذارد. درحقیقت، به گفته کتاب آبی، چنین تحقیقاتی به معنای هدر دادن زمان و پول است.»
رابطه نسل جدید پنتاگون و یوفوها
اما نسل بعدی اعضای پنتاگون چنین عقیده‌ای نداشتند. از سال 2007 تا 2012، وزارت دفاع یک طرح سری به ارزش 22 میلیون دلار به نام برنامه شناسایی تهدید هوایی پیشرفته را راه‌اندازی کرد که به تحقیق گزارش‌های یوفو اختصاص داشت.
نیویورک تایمز وجود این برنامه را در یک داستان حیرت‌انگیز فاش کرد: «این برنامه مدارکی را ارائه کرد که نشان‌دهنده مشاهده هواپیمایی بود که ظاهرا با شتاب بسیار بالایی حرکت می‌کند، بدون آن‌که نیروی محرکه آن را بتوان دید و برای به پرواز و حرکت درآمدن از هیچ وسیله‌ای استفاده نمی‌کند.»
با وجود این‌که دیگر بودجه‌ای باقی نمانده بود، به گفته مقامات رسمی، افسران وزارت دفاع همچنان به بررسی مدعیات گزارش شده اعضای خدمه می‌پردازند.
ادوارد راپلت احتمالا تصورش را هم نمی‌کرد ماجرای این سه حرف (UFO) سال‌ها به طول بینجامد. او در سال 1955، پنج سال پیش از مرگش تمام آموخته‌هایش را درمورد یوفودر گزارشی حدود 300 صفحه پیاده کرد. او در این گزارش آورده است: «مردم خواستار حقیقت‌اند اما بیشتر اوقات از آن‌جا که این حقایق محرمانه و درهم و برهم هستند نامفهوم و مبهم شده‌اند. شرایطی که یا به حدس و خیال منجر می شود یا فقط به خستگی بی‌نتیجه.»
جانشینان او در ارتش ایالات متحده گزارش‌ها و یادداشت‌هایشان را مطرح کردند اما در عین حال تا جایی‌که امکان داشت سعی در پرهیز از آن اصطلاح (UFO) کردند و بدون شک به همان مشکلی برخوردند که راپلت با آن مواجه شد. به گفته او: «از آن‌جاکه این گزارش مستلزم چیزی است که به‌طور رسمی وجود ندارد، نوشتن درمورد آن بسیار طاقت‌فرساست.»
با سیستم پژواک یابی میشه آسمانیان شهر ها را همیشه رسد کرد تا یوفو ها به راحتی شناسایی بشوند اینها اشیای ناشناخته نیستن ساخت دست انسان و توسط آمریکا ساخته شده. و به وسیله اونها به راحتی از هر کشوری که بخواهند جاسوسی می کنند 
