دولت‌های ایرانی در طول ۴ دهه گذشته، تا آنجا که می‌توانسته‌اند و ممکن بوده، منابعِ در دسترس در اقتصاد ایران را هزینه کرده‌اند تا ایران به توسعه برسد، اما نحوه و شکلِ این خرج کردن‌ها، تقریبا همواره به نوعی بوده که فقط جیبِ نسل‌های بعدی را خالی کرده. نسلی که هنوز نیامده ورشکست است.