هنگامی که آهنگی از رادیو یا چنان‌که امروز معمول است، از دستگاه‌های هوشمند پخش می‌شود، نیرویی نامریی در کار است که از خلاقیت در نویسندگی هم فراتر می‌رود و آن چیزی نیست جز تولید و اجرای یک آواز یا ترانه. یکی از این ویژگی‌های غیرقابل توصیف، «مسترینگ» (Mastering) – در کار ضبط صداست. فرآیندی که ترانه و آواز را نرم، هموار و تجربه شنیدن از هردستگاهی را بهینه می‌کند. درحال حاضر الگوریتم‌های هوش‌مصنوعی نیز راه خود را در این مسیر هموار کرده‌اند. «توماس برتشنل» محقق دانشگاه «ولونگونگ» در استرالیا می‌گوید: «مسترینگ در هنر موسیقی، اندکی در زمره هنر سیاه است. زیرا باوجود این‌که همیشه روشن نیست که این مسترینگ واقعا چه نقشی دارد اما هربار که موزیک شنیده می‌شود، به نظر بهترمی‌رسد.»