بالای سر ما، جایی میان زمین و هوا، خيلی بيشتر از آنچه که فکر کنيد، یافت می‌شود. فقط آن‌هايی‌که بالای سرمان پرواز می‌کنند و غوطه‌ور می‌شوند، پرندگان، خفاش‌ها و حشرات، مظنونين هميشگی نيستند؛ بلکه تعداد بي‌شماری از مخلوقات ميکروسکوپی هم در اين زمره قرار می‌گيرند. رشته‌های هوازيست‌شناسی (Aerobiology) و هوابوم‌شناسی (Aeroecology) دانش‌های تخصصی هستند که به کاوش این می‌پردازند. حيوانات، گياهان و ديگر ارگانيسم‌های زنده، چگونه در هواسپهر زندگی می‌کنند، حرکت می‌کنند و با آن تعامل دارند. هواسپهر بخشی از جو زمين است که محافظ زندگی و حيات به‌شمار می‌رود؛ بخشی مرزی که بنا بر تعریف مرسوم از ارتفاع 200 تا 500 متری سطح زمین را در برمی‌گيرد. از زمانی‌که زيست‌شناس دانشگاه بوستون، «توماس کانز» رشته هوازيست‌شناسی را در سال 1387 پايه‌ريزی کرد، این رشته دستاوردهای بسیاری داشته است؛ دستاوردهایی که به لطف توانايی روزافزون بشر در ردگيری حرکات هوا به کمک رادار و دستگاه‌های دورسنجي و همچنین استفاده روزافزون انسان از محدوده فضا به دست آمده است. ابزارهای امروزی از چنان دقتی برخوردارند که مشاهدات راداری می‌توانند يک زنبور را از فاصله 50 کیلومتری شناسایی کنند. همچنین دانشمندان می‌توانند دوربين‌های تصويربرداری گرمایي، ابزارهای ديده‌بانی صوتی و رادارهای کوچک قابل حمل را با داده‌های رادارهای هواشناسی ترکيب کنند تا تصوير کاملی از بوم‌شناسی یک منطقه به‌دست آورند. «جفری کلی» هوابوم‌شناس دانشگاه اوکلاهاما می‌گويد: «برای ما بسيار جالب است که حيوانات چگونه تغييرات شرايط جوی را حس می‌کنند، از آن استفاده می‌کنند و خود را با آن وفق می‌دهند.» همچنین این داده‌ها کاربردهای مستقیمی با خود همراه دارند. بوم‌شناسان می‌توانند فراوانی مرگ پرندگان و خفاش‌ها را در توربين‌های بادي، میزان رفت‌وآمد پرندگان در اطراف فرودگاه‌ها و پتانسیل شيوع بيماری‌ها و شعاع تاثیر آن‌ها را مشخص کنند.