(PPMS) یکی از انواع بیماری ام‌اس است که شیوع کمتری دارد و حدود ۱۰ درصد از تمام افراد مبتلا به ام‌اس (MS) را تشکیل می‌دهد.
در افراد مبتلا به ام‌اس (MS) بیماری با علائم حاد و برگشت‌پذیر بروز می‌کند و ممکن است برای یک دوره یک‌ماهه یا یک‌ساله، هیچ علامتی از بیماری دوباره بروز نکرده و در واقع علائم رو به بهبود بروند؛ اما (PPMS) متفاوت است. در این نوع از ام‌اس (MS) بیماری به‌طور ناگهانی و با علائم اولیه شروع می‌شود و به‌صورت پیش‌رونده بروز می‌کند و ممکن است علائم به مرور زمان بدتر شوند.
(PPMS)، اغلب در سنین چهل تا پنجاه سالگی روی می‌دهد. اما (RRMS)، معمولاً در افراد بیست تا سی سال رخ می‌دهد. (PPMS) همچنین هر دو جنس (زن و مرد) را تحت تأثیر قرار داده و در هر دو جنس به یک میزان بروز می‌کند، در حالی که (RRMS) در زنان، دو تا سه برابر بیشتر از مردان مشاهده می‌شود.
(PPMS)، به علت آسیب رسیدن به سیستم عصبی و توقف ارسال سیگنال به سایر عصب‌ها به وجود می‌آید. تمام چهار نوع ام‌اس (MS)، به علت آسیب به پوشش‌های محافظ (میلین) سیستم عصبی مرکزی که دمیلینه شدن نامیده می‌شود و نیز آسیب‌هایی که به اعصاب وارد می‌شود، بروز می‌کنند.
علائم (PPMS) شبیه به علائم (SPMS) هستند. البته، ممکن است در افراد متفاوت، فرق کند. علائم (PPMS) ممکن است شامل موارد زیر باشد:
انقباض مداوم عضلات خاص ممکن است باعث سختی و تنگی عضلات شده و راه رفتن و حرکت را تحت تأثیر قرار دهد. این مسئله می‌تواند باعث ایجاد مشکل در راه رفتن، بالا رفتن از پله‌ها و به‌طورکلی کاهش سطح فعالیت فرد شود.
حدود ۸۰ درصد از کسانی که با (PPMS) درگیر هستند، از خستگی شکایت می‌کنند. این مسئله، فعالیت روزانه آنها را به‌طور قابل‌توجهی تحت تأثیر قرار داده و انجام کارهای روزانه و به‌طورکلی نظم زندگی آنها را با سختی و اختلال مواجه می‌کند. افراد مبتلا به (PPMS) ممکن است حتی از فعالیت‌های بسیار ساده هم احساس خستگی کنند. به عنوان مثال، کاری را که قبلا به‌طور منظم، مانند پخت‌وپز انجام می‌داده‌اند، آنها را خسته کرده و در طول انجام آن مجبور به نشستن و استراحت کردن هستند.
یکی دیگر از اولین علائم (PPMS) بی‌حسی یا سوزش در نقاط مختلف بدن، مانند صورت، دست و پا است. این مسئله می‌تواند محدود به یک نقطه و یا کل بدن را شامل شود.
شامل دوبینی، تاری دید، عدم توانایی برای شناسایی رنگ‌ها و یا عدم تشخیص رنگ‌های تضاد و احساس درد در هنگام حرکت چشم است.
درحالی‌که (PPMS) معمولاً حرکت افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد، برخی از افراد ممکن است به زوال شناختی مبتلا شوند. این مسئله می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی باعث اختلال در یادآوری و پردازش اطلاعات، حل مشکلات، تمرکز و یادگیری مطالب جدید شود.
افراد مبتلا به (PPMS) ممکن است، دچار احساس سرگیجه و سبکی در سر شوند. بعضی دیگر از مبتلایان ممکن است علاوه بر سرگیجه، عدم تعادل را نیز تجربه کنند.
این مشکلات ممکن است شامل بی‌اختیاری در ادرار در اثر راه رفتن طولانی، یبوست، مشکلات جنسی، مانند کاهش میل جنسی، مشکل حفظ نعوظ و احساس بی‌حسی در اندام تناسلی شود.
در حدود نیمی از افراد مبتلا به ام‌اس (MS) حداقل در یک دوره از زندگی خود دچار افسردگی می‌شوند. هرچند افسردگی در بیماران ام‌اس (MS) ممکن است به علت ناتوانی در انجام امور روزانه باشد. برای درمان این افسردگی، علاوه‌بر تغییرات در خلق‌وخو نیازمند زمان طولانی نیز است.
(PPMS) دارای علائم مشابه با انواع دیگر ام‌اس (MS) و همچنین سایر اختلالات سیستم عصبی است، در نتیجه، گاهی ممکن است تشخیص (PPMS) از (RRMS) تا سه سال هم طول بکشد.
برای تشخیص (PPMS) چک کردن علائم زیر می‌تواند به شما کمک کند:
در صورت بروز هرکدام از علائم فوق، احتمالاً پزشک‌تان تاریخچه‌ای از مشکلات عصبی قبلی و یا وجود بیماری عصبی در سایر افراد خانواده را از شما بخواهد، این اطلاعات می‌تواند در تشخیص سریع بیماری کمک کند. پس از آن، باید یک معاینه کامل فیزیکی و به طور خاص چک کردن اعصاب و عضلات از شما صورت گیرد.
با یک (MRI) و اسکن سر، ضایعات احتمالی در مغز و نخاع را بررسی کرده و یک تست نوار مغز به منظور بررسی فعالیت الکتریکی در مغز انجام خواهد شد. درنهایت، پزشک جهت بررسی علائم ام‌اس (MS) در مایع نخاعی ممکن است مقداری از مایع نخاع‌تان را بردارد.
هیچ درمانی برای (PPMS) وجود ندارد، اما چند دارو ممکن است به بهبود و کاهش علائم آن کمک کند. بسیاری از این داروها داروهای سرکوب‌کننده ایمنی می‌باشند. این داروها با کاهش فعالیت سیستم ایمنی بدن کار می‌کنند و سیستم ایمنی بدن را از حمله به غلاف میلین حفاظت می‌کند. گزینه‌های دیگر شامل جلوگیری از پیشرفت بیماری مانند ناتالیزوماب است. پژوهش‌ها جهت یافتن درمان مؤثر در حال انجام است
در حالی‌که هیچ درمانی برای (PPMS) وجود ندارد، افراد مبتلا به این بیماری نباید امیدشان را از دست بدهند. با کمک پزشکان، متخصصان طب فیزیکی، گفتار درمان‌ها و متخصصان سلامت روانی، راه‌هایی برای مدیریت بیماری وجود دارد. این درمان‌ها می‌تواند شامل استفاده از داروهای استروئیدی و داروهای کنترل‌کننده بیماری و همچنین رعایت یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و یک خواب مناسب باشد.
