تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به قلم نیوز است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.
طراحی و تولید: " ایران سامانه "
بهاره رهنما که صبح امروز در نشست خبری تشریح برنامههای آرمانهای توسعه پایدار در دفتر سازمان ملل در تهران حضور داشت، گفت: من به دولت حسن روحانی رای دادم و باز هم رای میدهم و به کارهای ایشان احترام میگذارم اما هنوز مواردی وجود دارد که با گذشت چهار سال از دولت به سرانجام نرسیده است.
رهنما با اشاره به بند 5 آرمانهای توسعه پایدار سازمان ملل که به برابری جنسیتی اشاره میکند، افزود: در جامعه ما مسائلی که پیرامون زنان وجود دارد، بسیار است. امروز در دنیا بحث برابری جنسیتی کاملاً جا افتاده است ما نیز در کشور باید در این راه تلاش کنیم.
وی ادامه داد: سالهاست ما از دولتها و روسای جمهور حرفهای زیبایی درباره حقوق زنان و کودکان میشنویم و خود من دو سال است که به عنوان سفیر حقوق کودک بسیار از این حرفها شنیدهام. از طرفی دیگر ما به عنوان عضوسازمان ملل جزوی از جامعه حمایتکننده از حقوق کودکان هستیم.
رهنما افزود: با این وجود تا امروز لایحه حمایت از حقوق کودکان و کودکان کار در مجلس شورای اسلامی تصویب نشده است و من تقاضا دارم این لایحه سریعتر تصویب شود.
وی رشد و پیشرفت و عمل به آرمانهای توسعه پایدار را در گرو همکاری متقابل مردم، دولت و رسانهها دانست و افزود: باید دولت براساس این آرمانها برای توانمندسازی زنان و دختران بیشتر فعالیت کند زیرا امروز سرانه اشتغال زنان 20 درصد است و اگر دولت ما متعهد به عمل به این آرمانها شده یکی از این راههای رسیدن به توسعه پایدار توجه به اشتغال زنان و توانمندسازی آنان است.
رهنما تاکید کرد: هیچکدام از قوانین حقوق کودکان و زنان مغایر با شرع و دین اسلام نیست. مخالفان برخی از این قوانین به ما میگویند که شما آزادی میخواهید در حالی که جلوتر از آزادی ما باید به احترام برسیم.
بازیگر سینمای ایران با اشاره به ماده 8 آرمانهای توسعه پایدار که بر شغل شرافتمندانه و رشد اقتصادی تاکید میکند، افزود: من به عنوان یک مادر هر روز میبینم که بیکاری و مشکلات اقتصادی چه عواقبی دارد و وقتی فردی شغل درستی ندارد دست به کارهای دیگری میزند.
وی که به خاطر وضعیت زنان و کودکان متاثر شده بود و گریه میکرد، گفت: چرا باید به دلیل بیکاری برخی از زنان به تنفروشی و فحشا روی بیاورند و براساس آمار سن تنفروشی در کشور به 6 سال رسیده است. امروز حرفهایی که ما اینجا میزنیم اصلاً سیاسی نیست بلکه یک بحث اجتماعی دردناک است.