رسانه ها و دوایر مختلف غرب با انتشار پازل ها و خبرهای جهت دار چنان جوّی را درباره کشورمان در جهان و منطقه ایجاد کرده اند که بی شباهت به جنگ روانی و تحریک ایران در واکنش نشان دادن نیست. لذا در این شرایط ایجاب می کند که ایران بدون تحت تاثیر قرار گرفتن و هرگونه حرکت انفعالی با درایت و تدبیر ابتکار عمل را از هر نظر در دست خود بگیرد. بی گمان می توان از این موقعیت و عوارض آن درس‌هایی در جهت رفع نواقص امنیتی خود و تامین منافع ملی ایران گرفت و اشتباهات و سو محاسبات را مورد آسیب شناسی قرار داد.
سالهاست کشورهای مختلف جهان از جمله کشورهای ثروتمند اروپا به منظور صرفه جویی در بودجه داخلی خود اقدام به قطع یا کاهش بودجه های تشریفاتی و برون مرزی خود کرده اند. از جمله این صرفه جویی ها را می توان به آکردیته کردن روابط دیپلماتیک خود در کشورهای کوچک اشاره کرد. طبیعی است که سفارت غیر مقیم داشتن ضمن اینکه به منزله قطع روابط نیست هزینه های کشورها را کاهش می دهد. همچنین خیلی از کشورها به خاطر صرفه جویی اقدام به تعیین کنسول افتخاری می کنند. علاوه بر این راهکارها، به منظور صرفه جویی، بسیاری کشورها مراسم تجملاتی و پرهزینه را لغو می کنند.
حال سوال این است که چرا جمهوری اسلامی اصرار بر داشتن رابط در هر کشوری دارد و برای مراسمی چون تحلیف و تنفیذ این همه هزینه می کند؟ ضمن اینکه خط مشی سیاست خارجی خود را در مقابل چشم و دوربین جهانیان قرار می دهد، در حالی که پی بردن کشورهای بیگانه به خطوط طراحی شده سیاست خارجی کشورهای هدف، مستلزم صرف هزینه های مادی و معنوی زیادی است که ما با این مراسم به صورت رایگان در اختیار آنان قرار می دهیم. ثانیا با دعوت از کشورهای میکروسکوپی و ذره بینی مانند مالدیو و کمور و غیره چه اعتباری برای خود جلب می کنیم؟ آیا زمان آن نرسیده که ما نیز با کاهش هزینه های خود مراسم پر هزینه تنفیذ و تحلیف را حذف و گسترش روابط از طریق آکردیته و کنسول افتخاری را سر لوحه کار خود در وزارت خارجه قرار دهیم؟
آیا به غیر از اعلام دشمنی با برخی کشورها، راههای دیگری برای برخورد با دشمن وجود ندارد؟ در صدر اسلام ما تجربه صلح حدیبیه و در تاریخ شیعه تجربه صلح امام حسن را داریم. در تاریخ نیز تجارب شکست و پیروزی و جنگ و صلح با کشورهای مختلف از جمله روسیه ،عثمانی و در تاریخ معاصر با عراق را داریم.
تاریخ و روابط بین الملل نشان داده که آخر و عاقبت هر جنگی صلح و مذاکره است. زمانیکه سرنوشت محتوم هر جنگی، صلح و مذاکره است آیا نمی توان بدون جنگ و تحمل یا تحمیل خسارت‌های بیشمار مادی و معنوی به صلح و مذاکره دست پیدا کرد؟ بدیهی است که کشورها در حالت ضعف و شکست به هنگام مذاکره امتیازات کمتری به دست می آورند آیا بهتر نیست که در زمان قدرت داشتن دست به مذاکره بزنند؟
اکنون همه تحلیلگران نقشه نتانیاهو را کشیدن پای ایران در جنگ تمام عیاری با حمایت آمریکا و متحدین غربی می دانند و پر واضح است که در این صورت لطمات زیادی بر کشورمان وارد خواهد کرد.
جالب است که دمیتری مدودف یار غار ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه اخیرا در سخنانی گفته «در خاورمیانه باید یک جنگ تمام عیار شکل گیرد تا منطقه روی آرامش به خود ببیند». گر چه در یک جنگ تمام عیار مورد نظر مدودف، روسیه نه تنها آسیبی نمی بیند بلکه از فشارهای غرب بر آن نیز کاسته می شود، اما سوال اصلی این است که اگر قرار است بعد از جنگ، خاورمیانه روی آرامش ببیند، چرا نباید بدون جنگ به این هدف برسد؟ ای کاش نیروهای نفوذی بیگانه در ایران و صحبت های به اصطلاح حامیان، نتواند بر تصمیم گیری مسئولین کشورمان در اتخاذ تصمیم جنگ با اسراییل و آمریکا موثر واقع شود.
امروزه توجه جهانیان به ایران معطوف شده و تبلیغات گسترده ای علیه کشورمان در جریان است. از سوی دیگر اتخاذ برخی سیاست در تقابل با تعدادی از کشورها و نهادهای اقتصادی بین المللی، وضعیت اقتصادی کشور را نیز به بحران کشانده است، اگر این موارد را به مشکلات داخلی کشور و شکاف بین مردم و دولت اضافه کنیم، بررسی تجدید نظر در سیاستهای گذشته سهل و آسان تر می شود.
منبع: جماران
