تصور کنید در یکی از روزهای گرم سال تصمیم گرفته‌اید تا به منطقه‌ای ییلاقی و سرسبز در نواحی شمال کشور بروید. گوشی تلفن همراه خود را بر می‌دارید و با اندکی جست‌وجو و در نظر گرفتن امکانات رفاهی و گردشگری، به این نتیجه می‌رسید که در نهایت مقصد خود را پیدا کرده‌اید.
وسایل سفر خود را آماده می‌کنید و به دل جاده می‌زنید تا تجربه‌ای متفاوت از حضور در یک پارک جنگلی که توسط بخش خصوصی اداره می‌شود داشته باشید. پس از حدودا ۲۰۰ کیلومتر به روستای «جوارم» در استان مازندران و شهرستان سوادکوه می‌رسید. پیش از سفر درباره اینکه کجا برویم در سایت‌های گردشگری مطالبی خوانده‌اید و گمان می‌کنید ادامه این ماجراجویی به همان سبک و سیاقی که نوشته شده است پیش برود، اما روند این سفرنامه رنگ و بوی تراژدیک به خود می‌گیرد.
اگرچه در توصیف «پارک جنگلی جوارم» از آن به عنوان منطقه نمونه گردشگری نام برده‌اند اما تجربه حضور خانوادگی خبرنگار ایسنا در این محیط سرسبز خاطره ناخوشایندی را ایجاد کرد که جان مایه نگارش این گزارش شد.
این سفر آنجا برای ما رنج آور شد که در یکی از محوطه‌های باز داخل «پارک جنگلی جوارم» خودرو خود را پارک کردیم. اندکی بعد متوجه شدیم که باد جفت لاستیک‌هایمان خالی شده است. با وارسی لاستیک‌ها پی بردیم که عامل پنچری لاستیک‌ها ورود میخ و اشیاء نوک تیز است. تا این بخش داستان کاملا طبیعی است که لاستیک پنچر شود اما این مسأله آنجا غیر طبیعی می‌شود که بعد از چند دقیقه به این نتیجه می‌رسید که این پنچری انگار طبیعی نبوده است.
این اتفاق در حالی رخ داده است که برای ورود هر خودور به این پارک جنگلی مبلغی اخذ می‌شود. در ورودی این پارک جنگلی و بر روی قبض اما هیچ شماره تماسی برای تماس با مدیریت وجود نداشت و دربان این محوطه نیز نسبت به انتقادی که به وجود مشکوک میخ‌ها داشتیم، هیچ واکنش خاصی نداشت گویا این ماجرا برایشان کاملا طبیعی بوده است. حتی وقتی از او شماره تماس مدیریت یا یک مسئول را تقاضا کردیم، رفتاری بی‌تفاوت داشت.
فقدان پاسخگویی، اتلاف وقت و آسیب روانی و خسارت مالی وارده به دلیل پنچرگیری لاستیک‌های دو خانواده، بخشی از هزینه‌ای است که ممکن است به سایر گردشگران تحمیل شود.
ایسنا آماده انتشار توضیح یا پاسخ احتمالی است.
