به نقل از اس اف، طی این مطالعه محققان آزمایشاتی را روی موش‌ها انجام دادند و این حیوانات پس از دریافت یک بافت کاشته شده که تقریبا ربع قرن در سرما نگهداری شده و منجمد بود، با موفقیت اسپرم ایجاد کردند. محققان دانشگاه پنسیلوانیا می‌گویند این روش می‌تواند پسران جوانی که تحت درمان سرطان قرار می‌گیرند را قادر سازد تا در آینده صاحب فرزند شوند.
پزشکان می‌توانند اسپرم بیماران مرد بالغ را منجمد کنند اما پسران تا زمانی که به بلوغ نرسیده باشند نمی‌توانند شروع به تولید سلول‌های جنسی بالغ کنند. در آن مرحله، تغییرات هورمونی در بدن باعث افزایش سطح تستوسترون می‌شود و سلول‌های بنیادی در بیضه‌ها را تحریک می‌کنند تا به اسپرم تبدیل شوند. شیمی‌درمانی و پرتودرمانی می‌تواند این سلول‌های بنیادی را کاهش داده و در نتیجه سطح اسپرم پایین و ناباروری را در مردان به دنبال داشته باشد.
دکتر "اُین ولان"(Eoin Whelan) محقق اصلی این مطالعه گفت: نتایج مطالعه ما نشان داد که سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونیال(SSC) موش را می‌توان به طور موفقیت آمیزی برای بیش از ۲۰ سال منجمد کرد و سپس آنها را به حیوان گیرنده نابارور پیوند زد و توانایی تولید اسپرم را در آنها احیا کرد. البته گفتنی است این کار گرچه شدنی است اما با سرعت کمتری صورت می‌گیرد. این روش می‌تواند روشی برای بازیابی توان باروری از دست رفته در پسرانی باشد که پیش از بلوغ به دلیل ابتلا به سرطان تحت درمان قرار گرفته‌اند.
محققان این مطالعه اظهار کردند پزشکان می‌توانند قبل از شروع شیمی‌درمانی، بافت بیضه را برای کاشت مجدد نهایی، برداشته و منجمد کنند.
مدت زمان بقای این بافت‌ها چقدر است؟
این بافت حاوی سلول‌های بنیادی است. سه سال پیش، یک بچه میمون ماکاک پس از انجماد کوتاه مدت بافت بیضه به دنیا آمد. با این حال برای پسران جوان مبتلا به سرطان، کاشت مجدد ممکن است تا یک دهه یا بیشتر پس از برداشت امکان‌پذیر نباشد.
این امر سبب ایجاد یک سوال در ذهن می‌شود و آن این است که پس عمر سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونیال چقدر است و تا چه مدت می‌توانند زنده بمانند. نرخ بقای افراد مبتلا به سرطان در دوران کودکی در حال افزایش است. اما یکی از مهمترین عارضه‌های جانبی جدی که این افراد در ادامه زندگی با آن مواجه خواهند شد، کاهش باروری است.
در اولین مطالعه در نوع خود، محققان سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونیال موش را که به مدت بیش از ۲۳ سال در آزمایشگاه منجمد شده بودند، ذوب کردند. در گام بعد محققان آنها را در موش‌های نابارور که به‌طور ژنتیکی مهندسی شده بودند تا پاسخ ایمنی نداشته باشند(در غیر این صورت بافت خارجی را پس می‌زند) قرار دادند.
سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونیال منجمد طولانی مدت، پروفایل‌های بیان ژن مشابهی با نمونه‌هایی داشتند که تنها برای چند ماه منجمد شده بودند. آنها توانستند در بیضه موش کلنی سازی کنند و تمام انواع سلول‌های لازم برای تولید موفقیت آمیز اسپرم را تولید کنند. تمامی سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونیال از یک موش تکی به وجود آمده بودند. با این حال، آنها به اندازه همتایان جوان‌تر نمونه‌های بافتی که اخیرا برداشت شده بودند، اسپرم تولید نکردند.
هنوز فاصله زیادی تا آزمایشات انسانی وجود دارد
نتایج این مطالعه که در مجله"PLOS Biology" منتشر شده است، چندین پیامد مهم دارد. نویسندگان طی این مطالعه به اهمیت آزمایش میزان زنده ماندن سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونیال به جای تکیه بر نشانگرهای زیستی بیوشیمیایی یا سلولی برای تعیین پتانسیل سلول‌های منجمد شده، اشاره کردند. محققان می‌گویند که امکان زنده ماندن این سلول‌ها به هیچ وجه در طول انجماد طولانی مدت از بین نمی‌رود و این بدان معناست که ممکن است بتوان محرک‌های کلیدی از دست دادن زیست پذیری را شناسایی و کاهش داد تا گزینه‌های باروری پسرانی که تحت درمان سرطان دوران کودکی هستند، بهبود یابد.
