به گزارش قلم نيوز، وب سایت blogs.worldbank وابسته به بانک جهانی در بخش شهرهای پایدار گزارشی با عنوان «برنامه‌ریزی مجدد شهرها با کمک به کاهش آلاینده‌ها» منتشر کرده است. در گزارش آمده است؛ شهرها می‌توانند برای مقابله با آلودگی ناشی از ترافیک و سایر اشکال ازدحام شهری از ایجاد زیرساختهای فیزیکی جدید با استفاده از ابزارهای دیجیتال برای انجام کارهای بیشتر با منابع موجود جلوگیری کنند. در کشورهای نوظهور، این استراتژی در تلاقی پایداری و رشد قرار دارد.
بانک جهانی در این گزارش تاکید کرده که؛ برای درک اینکه چگونه می توانیم زندگی روزمره شهری را تغییر دهیم، استراتژی های مورد استفاده برای مبارزه با بیماری ویروس کرونا را در نظر بگیرید. در اوایل سال ۲۰۲۰ ، اصطلاح «مسطح کردن منحنی ویروس کرونا» در روزنامه‌ها و وب سایت‌های سراسر جهان منفجر شد. این ایده تاکید داشت که ماسک‌ها و فاصله‌گذاری اجتماعی COVID-۱۹ ، را از بین نمی‌برد؛ اما می‌تواند سرعت انتشار آن را کاهش دهد. حال که ما یاد گرفتیم چگونه منحنی عفونت را مسطح کنیم، آیا می توانیم همین اصل را در زندگی روزمره خود اعمال کنیم؟ فراتر از مراقبت‌های بهداشتی، می دانیم که همه زیرساخت ها - از بزرگراه ها گرفته تا شبکه های برق - وقتی تقاضا بیش از حد اوج ظرفیت باشد، سبب ازدحام می‌شود و سپس از کار می افتند.
درباره حمل و نقل عمومی هم آیا میتوان از این روش استفاده کرد؟ افزایش کنترل نشده تقاضای روزانه در ساعات شلوغ، بزرگترین معضل زیرساختهای شهرهاست.عواقب این رخداد و شلوغی هم در سراسر جهان شناخته شده است؛ از سمفونی بوق زدن روزانه در لس آنجلس، کالیفرنیا، تا رانندگانی که برای مشاجره و دعواهای تصادفی از ماشین خارج می شوند. با این حال، ناراحتی و عصبانی ماندن در ترافیک در مقایسه با تأثیرات زیست محیطی آن بی اهمیت است. چرخه‌های شتاب و کاهش سرعت برای مسافت پیموده شده گاز وحشتناک است به طوری که تا ۲۹ برابر بیشتر از رانندگی آزادانه در همان مسافت، آلاینده آزاد می‌کند. اما برای معکوس کردن مسیر چه کاری باید انجام داد؟ در دسترس‌ترین راه حل تعریض جاده‌ها از نظر کارآیی است که خود، بسیار گران است اما به جای افزایش عرضه، یک شهر که به دنبال هوای پاک و رعایت مسایل زیست محیطی است باید به دنبال کاهش اوج تقاضا باشد.
کرونا؛ وقت بیشتری به شهروندان می‌دهد
ویروس کرونا سبب شده تا امروزه بسیاری از کارگران و کارمندها از شیفت‌های پلکانی استفاده و در زمان های مختلف به محل کار مراجعه کنند تا از ازدحام بیش از حد جلوگیری شود. فراتر از کاهش خطر ابتلا به COVID-۱۹ ، این امر همچنین سبب جلوگیری از هدر رفت وقت در جاده‌ها و بزرگراه ها می‌شود. بعد از همه گیری کرونا، کار از راه دور می تواند به ما اجازه دهد که وقت بیشتری داشت باشیم.
آنطور که در گزارش بانک جهانی آمده است، ماه‌هاست بسیاری از شهروندان در جلسه صبحگاهی از طریق زوم شرکت می کنند و ظهر به محل کار خود می رسند، در حالی که دیگران زودتر آنجا را ترک می کنند و روز کاری خود را از خانه به پایان می رسانند. دولت ها باید در این مسیر حرکت کنند و با سیستم عامل‌های دیجیتالی می توانند مشوق های پویایی ارائه دهند. مثلا در سنگاپور، سیستم الکترونیکی قیمت گذاری جاده ( ERP ) بر اساس حجم فعلی ترافیک، از شهروندان عوارض دریافت می کند که همان اینترنت اشیا است. شهرهای بزرگ و در حال توسعه هم می‌توانند مراحل متداول توسعه را طی کرده و مستقیماً به فناوری‌های پیشرفته در زمینه حمل و نقل برسند. مثلا «سارا ویلیامز» استاد MIT با برنامه‌ای که طراحی کرده قصد دارد با مطالعه داده‌های مکان تلفن همراه، ساختار حمل و نقل عمومی غیر رسمی «نایروبی» را تغییر دهد.
با این حال، ترافیک روزانه یادگاری از اشتباهات برنامه ریزی قرن بیستم است که شهرها قدرت کنار گذاشتن آن را دارند. تغییر سریع جامعه در مواجهه با COVID-۱۹ ظرفیت تغییر ما را یادآوری می کند. امروزه هموار شدن منحنی، پاسخی ضروری به بحران بوده است. فردا ، این می تواند ابزاری باشد که ما برای دستیابی به شهرهای مورد نظر خود در اختیار داریم: شهرهایی با مدیریتی یکپارچه، آب و هوای سالم و درواقع جایی که واقعا ارزش زندگی کردن دارد.
