کاهش سن زیستی با احیای غده تیموس

به گزارش پایگاه اینترنتی دیلی میل، پژوهشگران دانشگاه UCLA در آزمایشی به مدت یک سال به ۹ مرد سفیدپوست هورمون رشد و دو داروی دیابت دادند و در پایان دوره سن زیستی آن ها با استفاده از ابزاری موسوم به ساعت اپی ژنتیک (epigenetic clock) اندازه‌گیری شد. نتایج به دست آمده از اندازه‌گیری‌ها نشان داد که سن زیستی شرکت کنندگان در آزمایش در این دوره یک ساله، ۲ سال و نیم کاهش یافته است.

در جریان فرآیند افزایش سن، برچسب‌هایی شیمیایی به نام متیل به مولکول‌های دی ان ای می‌چسبند.

این تغییرات مزاحم اگرچه تغییری در توالی دی ان ای ایجاد نمی‌کند اما می‌تواند در فرآیند روشن یا خاموش شدن بخشی از یک کد ژنتیکی یا ارسال دستورالعمل‌ها به ساختارهای زیستی دیگر توسط این بخش، اختلال ایجاد کند.

با گذشت زمان متیل‌های بیشتری به دی ان ای چسبیده و آن را بیش از پیش مستعد بروز اختلال می‌کنند، به این ترتیب ما بیشتر از قبل در معرض پیری و سرطان قرار می‌گیریم.

عوامل بسیاری بر این فرآیند که متیلاسیون یا متیل دار شدن دی ان ای نام دارد، اثر می‌گذارند و می‌توانند ساعت زیستی بدن را عقب یا جلو بیندازند.    

این فرآیند بر همه اندام‌ها و بافت‌های بدن از جمله غده حیاتی تیموس، اثر می‌گذارد.

غده تیموس نقش محل فارغ‌التحصیلی را برای گلبول‌های سفید خون که هدایت بخش عمده‌ای از سیستم ایمنی بدن را برعهده دارند، ایفا می‌کند.  

گلبول‌های سفید در داخل مغز استخوان ساخته می‌شوند اما در غده تیموس است که به فرم نهایی خود وارد شده و به سلول‌هایی تبدیل می‌شوند که از بروز عفونت و سرطان پیشگیری می‌کنند.  

اما غده تیموس با افزایش سن و پایین آمدن هورمون رشد در انسان، شروع به کوچک شدن می‌کند.  

مطالعات پیشین انجام شده بر روی حیوانات نشان داده بود که تجویز مکمل هورمون رشد می‌تواند از غده تیموس حفاظت کرده و آن را احیا کند.  

محققان دانشگاه UCLA در همین راستا از ۹ مرد سفیدپوست ۵۱ تا ۶۵ ساله خواستند تا به مدت یک سال هورمون رشد DHEA مصرف کنند.

از آنجایی که استفاده از مقادیر زیاد این هورمون می‌تواند باعث بروز بیماری دیابت شود، به افراد مورد آزمایش دو داروی ضد دیابت نیز داده شد و در جریان یک سالی که تحت درمان بودند، بافت غده تیموس آن‌ها به طور منظم مورد بررسی قرار گرفت.  

در پایان دوره آزمایش، چربی مزاحم از روی غده تیموس ۷ نفر از این ۹ نفر زدوده شده و بافتی سالم در جای آن رشد کرد.  

بررسی‌های انجام شده همچنین نشان داد که هر ۹ نفر در پایان آزمایش نسبت به آغاز آن، برچسب‌های متیلی کمتری داشته و از لحاظ زیستی ۲.۵ سال جوان‌تر شده بودند.

با این حال از آنجایی که همه شرکت‌کنندگان در آزمایش مرد و سفیدپوست بودند و گروه دیگری برای مقایسه نتایج به دست آمده از مطالعه در نظرگرفته نشده بود، نمی‌توان به نتایج این مطالعه برای اثبات این که می‌توان افزایش سن را معکوس کرد، استناد کرد.  

نتایج این پژوهش در مجله Aging Cell منتشر شده است.