ارائول هواپیمایی است که ظاهرا قرار است روی اقیانوس اطلس نخستین پرواز بدون رهاسازی کربن در جو را انجام دهد. سوخت مورد استفاده در این سفر از سوخت زیستی و سلول‌های خورشیدی خواهد بود. برای بررسی بیشتر برنامه‌ی پرواز این هواپیما با ما همراه باشید.
به تازگی گزارشی از ساخت هواپیمایی منتشر شده که بر پایه‌ی آن، هواپیمای مذکور تنها از سوخت زیستی (بیوفول) و انرژی خورشیدی تغذیه می‌کند و قرار است اولین هواپیمایی باشد که بدون تولید هیچ گونه آلودگی کربنی، بتواند بر فراز اقیانوس اطلس فاصله‌ی بین دو خشکی را بپیماید. ساخت این هواپیما با نام ارائول (Eraole) توسط خلبان، دانشمند و کارافرین فرانسوی، رافائل دینلی (Raphael Dinelli) در طی بیش از هفت سال ساخته شده و بر طبق برنامه‌ریز‌ی‌ها قرار است تا در ماه ژوئن سال جاری، ماموریت خود را به انجام برساند.
این هواپیمای فوق سبک از سلول‌های خورشیدی کار گذاشته شده در روی بال‌ها برای تامین توان بهره می‌برد. در مواقعی که تابش نور خورشید در دسترس نباشد و در ساعات شب هم از سوخت‌های زیستی مبتنی بر جلبک‌ها و خزه‌های دریایی استفاده می‌شود و این دو می‌توانند پیشرانه‌ی هواپیما را به کار اندازند. گفتنی است که برای تامین توان به کار زیادی نیاز نیست. در حدود ۲۰ درصد توان ارائول از طریق حرکت در آسمان تامین می‌شود. کمپانی اوشن ویتال (Ocean Vital) مسئول ساخت و ارائه‌ی منبع توان جایگزین این هواپیمای متفاوت شده است.
اما ماجرا محدود به همین موضوع نمی‌شود. واقعیت این است که وقتی حرف از پرواز حقیقی هواپیما بر فراز اقیانوس به میان می‌آید، باید در نظر داشته باشیم که دینلی با چندین چالش اصلی روبرو خواهد بود. از این رو می‌توان به محدودیت و تنگی اتاق کابین خلبان اشاره کرد که این امر به خاطر پایین نگه داشتن وزن نهایی هواپیما لحاظ شده است.
همچنین فشار هوای داخل کابین از فرایند تنظیمات فشار و رساندن فشار به حد مطلوب برای انسان، بر خلاف روال متداول کابین‌های خلبانی بی‌بهره خواهد بود که این امر هم به خاطر کاهش مصرف منابع انرژی صورت می‌گیرد و اگر بخواهیم تصوری از آن داشته باشیم باید اشاره کنیم که عدم تنظیم فشار منجر به کاهش اکسیژن به میزان ۳۰ درصد کمتر از حد نرمال خواهد شد.
گفتنی است که زمان ۶۰ ساعته‌ی پرواز هواپیما بدون دسترسی به سیستم اتوپایلت (سیستم هدایت بدون دخالت مستقیم انسان) خواهد بود. شاید داشتن تخصص و تجربه در زمینه‌ی خلبانی انفرادی و سفرهای هوایی، دینلی را در مدیریت این سفر هوایی یاری کند.
بر پایه‌ی گزارش نیویورک تایمز، یک سفر پروازی متداول از نیویورک اروپا به طور متوسط به ازای هر فرد ۲ تا ۳ تن کربن در هوا پراکنده می‌سازد و سفر هوایی که قرار است توسط ارائول انجام شود برای این طراحی شده که بتواند به عنوان زنگ خطری باشد که درباره‌ی پیامدهای زیستی سفرهای هوایی هشدار دهد. اگر شما از افرادی هستید که در طول سال چندین پرواز طولانی انجام می‌دهید و به نسبت هم ساعت رانندگی‌تان کم است، باید در نظر بگیرید که بیشترین بخش اثرات کربنی شما روی محیط مربوط به زمانی است که در آسمان سپری می‌کنید.
باتری‌های یون لیتیومی کوچک در هواپیما به منظور افزایش نیروی رانش اولیه در تیکاف هواپیما تعبیه شده‌اند. اما پس از مرحله‌ی اولیه، هواپیما باید در حدود ۲۵ درصد از مسیر پروازش را با توان خورشیدی سپری کند. ۲۰ درصد پرواز هم با موتورهای خاموش و اصطلاحا حالت گلایدینگ صورت خواهد گرفت. حدود ۵۵ درصد باقیمانده هم از بیوفول استفاده خواهد شد. دینلی و گروهش بیش از دو سال را برای یافتن مناسب‌ترین و بهترین پیشرانه‌ی بیوفولی ممکن پرداخته‌اند.
ارتفاع پرواز در حدود ۱۰ هزار پایی (۶۰۹ متر) و سرعت بیشینه‌ی ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برای ارائول در نظر گرفته شده است و طبیعتا ماموریت این هواپیما برنده شدن در مسابقات سرعت هوایی نیست از سویی هم یک جت مسافربری معمولی می‌تواند در زمانی کمتر از یک‌دهم زمان ارائول، چنین مسیری را طی کند. اما چنین طرحی می‌تواند یک تحول اساسی را در زمینه‌ی انرژی‌های تجدیدپذیر به دست آورد. دینلی به سی‌ان‌ان در این مورد گفت:
چنین پروازی برای افرادی که روی پروازهای غیرکربن‌زا پژوهش می‌کنند، دیگر یک امر نامتعارف و رویایی تلقی نمی‌شود و ما بی‌صبرانه منتظر هستیم که چنین پروازی را به انجام برسانیم.
