بر اساس خبر رسیده، این نشست با حضور محمد کشاورز، امین فقیری، فرهاد رفیعی، شهربانو بهجت، محمدرضا زمانی، سارا هلاله، مجتبی فیلی و نایب شیرازی و جمعی از علاقه‌مندان در موسسه پیرسوک به دبیری نیما تقوی برگزار شد.
ابوتراب خسروی - نویسنده - در ابتدای مراسم اظهار کرد: من منتقد نیستم اما امروز سخنانم تحلیلی است که نسبت به کارهای خانم گوهری در طی سال‌ها همکاری با او به دست آورده‌ام.
او سپس درباره ماهیت داستان گفت: دنیای نوشتن بسیار خاص و ویژه است و نویسنده این امکان را دارد که بر صفحه کاغذ هرگونه بخواهد، تخیل و خلق کند. نوشتن عینِ آزادی است و تعریف‌های دیگر مثل آنچه آندره بروتون از رئالیسم و سورئالیسم ارائه می‌داد کاملاً صادق نیست و خواب، رؤیا و کابوس‌هایی که داستان‌های ما از آن‌ها الهام می‌گیرد هم واقعیت یا ادامه واقعیت هستند.
خسروی سپس به تحلیل کتاب «برف سرخ و چند داستان دیگر» طیبه گوهری پرداخت و گفت: در این کتاب تعدد مضامین وجود دارد اما داستان‌هایی از این مجموعه را بیشتر دوست دارم که نگاهی زنانه دارد. البته فرقی بین آثار زنان و مردان وجود ندارد با این‌حال گوهری دریچه‌ای به روی مکان‌های زنانه‌ای که در معرض دید مردان نیست باز می‌کند که برای بسیاری تازگی دارد.
خسروی داستان «تا وقتش برسد» در ابتدای کتاب را بسیار درخشان و جذاب توصیف کرد که پیش از این جوایزی هم به دست آورده است.
او هم‌چنین به نقش گفت‌وگو در داستان اشاره و خاطرنشان کرد: گفت‌وگو امکانی را فراهم می‌کند تا مخاطب با فضاهایی دور از محور داستان ارتباط برقرار کند و این موضوع یکی از ارکان و ابزار داستان‌نویسی گوهری است که به خوبی از آن استفاده کرده است.
نویسنده «هاویه» سپس بیان کرد: رئالیسم به معنی کپی از واقعیت نیست که در این صورت نمی‌توان آن را داستان دانست و نوشته به گزارش تبدیل می‌شود. داستان‌های «برف سرخ» دقیق و هنرمندانه و در بسیاری از موارد حاصل مفاهمه و درک موقعیت بخشی از جامعه ما است. جزئی‌نگاری و شیئیت فضا و مکان در آثار گوهری خیلی خوب شکل می‌گیرد و نگاه تیزبین او یک مکان خاص را با استفاده از همین جزئی نگاری و دیالوگ به ادبیات بدل می‌کند.
خسروی حضور طیبه گوهری را در ادبیات معاصر یک غنیمت دانست که در چند دهه اخیر با پشتکار مثال‌زدنی به یکی نویسندگان شناخته شده کشور تبدیل شده است.
در ادامه مراسم فهیمه حیدری -منتقد - آخرین اثر طیبه گوهری را خوش‌خوان، روان و سیال توصیف کرد و گفت: «برف سرخ» طیف مخاطب وسیعی دارد و هم مخاطبان خاص و ویژه و هم عموم مردم آن را دوست خواهند داشت. نکته مهم در خصوص آثار به عنوان یک ویژگی گوهری گسترانده شدن چتر اخلاق بر آن‌هاست.
این منتقد افزود: «برف سرخ و چند داستان دیگر» ۳۱ داستان دارد که راوی ۱۸ داستان آن اول‌شخص و اغلب آن‌ها یک زن است. در واقع گوهری راوی داستان‌هایش را بر اساس شخصیت‌ها و فضای داستان انتخاب می‌کند که این موضوعی قابل‌توجه و هوشمندانه است.
حیدری هم مانند ابوتراب خسروی معتقد بود «داستان‌های گوهری وجه زنانه پررنگی دارند » تأکید کرد: در داستان‌های این نویسنده می‌توان تمام ابعاد وجودی زن ایرانی را یافت. زنانِ داستان‌های گوهری اغلب متعلق به طبقه متوسط شهرنشین هستند هستند که دغدغه‌هایی آشنا دارند اما در کتاب «برف سرخ» همین سوژه‌های آشنا تبدیل به داستان‌هایی درخشان شده است.
حیدری سپس گفت: گوهری در اغلب داستان‌ها نگاهی جامعه‌شناختی و انتقادی به مسائل دارد و آثارش از اتفاقات فن و تکنیک داستان‌نویسی بهره برده‌اند.
