اگر بخواهیم معادلی برای استراتو در نظر بگیریم، شاید نزدیک‌ترین معنا به آن جاده خاکی یا زمین بایر باشد. همان‌طور که می‌دانید، سنت‌آگاتا شهر کوچکی در ایالت بولونیاست که دفتر مرکزی لامبورگینی در این شهر قرار دارد. ده‌ها سال پیش و زمانی که فروچیو لامبورگینی، نخستین تراکتورش را تولید کرد، آن را به استراتوها یا همان زمین‌های خاکی اطراف شهر سنت‌آگاتا برد تا نتیجه کارش را ببیند. حالا و بعد از گذشت سال‌ها از آن زمان، این‌بار نیز محصول دیگری با نشان لامبورگینی بر زمین‌های خاکی گام نهاده است. اتومبیلی که با حرکت در جاده‌های آفرود، تمام قوانین مربوط به خودروهای سوپراسپرت را زیر پا گذاشت: لامبورگینی اوراکان استراتو.
اگرچه یک شاسی‌بلند واقعی که برای آفرود کارآمد باشد، چیزی شبیه به وسایل نقلیه نظامی یا خودروهای به‌اصطلاح «باگی» است اما باید پذیرفت اوراکان استراتو تا آن‌جا که می‌شد و بشر قادر به انجامش بود، تغییر پیدا کرد تا برای رانندگی بر سطح خشن آفرود آماده شود. شرکت لامبورگینی برای ساخت این خودرو از یک مدل اوراکان Evo بهره گرفت؛ سپس برای عبور از جاده‌های خاکی ارتفاع آن را به میزان 47میلی‌متر و برای جای‌گیری چرخ‌های بزرگ مخصوص آفرود، عرض آن را به میزان 30 میلی‌متر افزایش داد. لاستیک‌های بالونی که در این خودرو قرار گرفته‌اند، از سوی پیرلی و به‌صورت پروتوتایپ ساخته شده‌اند که مشخصات آن در جلو 235/45R20 و در عقب 305/40R20 هستند. براساس این مشخصات عرض لاستیک جلو 235 میلی‌متر، پهنای آن 45 درصد عرض یعنی حدود 10 سانتی‌متر و محل قرارگیری رینگ 20 اینچ است.
لامبورگینی محور جلوی این خودرو را هشت سانتی‌متر به جلو برده و گلگیرها را بزرگ‌تر کرده است تا لاستیک‌های مخصوص آفرود بتوانند در محل مناسب جای بگیرند. همچنین برای جلوگیری از برخورد سنگ‌ریزه‌ها به بدنه، صفحه‌ای آلومینیومی در زیر سپر و کناره خودرو کار گذاشته شده است که نقش دیفیوزر را نیز ایفا می‌کند. هرچند زاویه ورود و خروج این خودرو به ترتیب یک و 5/6درجه افزایش یافته اما صفحه آلومینیومی گفته شده از خراش و خوردگی بدنه محافظت می‌کند. برای جلوگیری از ورود گردوخاک به پیشرانه از پوششی مخصوص استفاده شده تا خللی در عملکرد خودرو به وجود نیاید. بهره‌گیری از نورافکن لایت بار LED و گلگیرهای عظیم ظاهری مشابه خودروهای حاضر در فیلم مدمکس به آن داده است! در بخش طراحی داخلی، جذابیت و گیرایی آن هرگز فراموش نخواهد شد. پوشش روی صندلی‌ها از جنس آلکانترا و به رنگ سبز ارتشی ساخته شده که با دوخت و رول بار نارنجی ترکیب چشم‌نوازی ایجاد کرده است.
سامانه یکپارچگی داینامیک خودرو لامبورگینی (Lamborghini Dinamica Veicolo Integrata یا به‌اختصار LDVI) که برای نخستین‌بار روی Evo استفاده شد، مورد تغییراتی قرار گرفت تا استراتو بتواند به‌راحتی روی سطح آفرود حرکت کند. نخست، تمام بخش‌های آن برای سطوحی که گریپ یا چسبندگی پایینی دارند بهبود پیدا کرد. نه‌تنها سامانه کنترل الکترونیکی پایداری (ESC) بلکه تمامی سامانه‌هایی که وظیفه دارند میزان گشتاور را بین دو محور جلو و عقب تقسیم کنند، مشمول این بهینه‌سازی قرار گرفتند. به این ترتیب استراتو می‌تواند بدون هیچ مشکلی روی سطوح لغزنده‌ای چون سنگ‌ها گذر کند. باوجوداین‌که اوراکان Evo از سامانه تمام چرخ محرک برای انتقال قدرت بهره می‌برد اما در استراتو عقب خودرو گاهی به بیرون می‌لغزد و تا حدی بیش فرمانی ایجاد می‌کند، حتی بیشتر از اوراکان دیفرانسیل عقب!
استراتو سیستم تعلیق نرم‌تری دارد و به همین جهت در پیچ‌ها بیشتر از مدل استاندارد Evo خم می‌شود. بنابراین حس بیشتری از کاری که خودرو انجام می‌دهد، به راننده انتقال می‌یابد. با خاموش کردن کنترل کشش، افسار عقب خودرو پاره می‌شود و شروع به حرکات غیرعادی می‌کند که البته قابل‌کنترل است. در پیست آفرود این اتومبیل آخرالزمانی حرکات دقیقی دارد و به‌خوبی از توان پیشرانه 2/5 لیتری 10 سیلندر خورجینی بهره می‌برد. این پیشرانه که در دور موتور هشت‌هزار بیشترین قدرت 631 اسب بخار و در دور موتور 6500 بالاترین گشتاور 600 نیوتن متر ارائه می‌دهد، در هماهنگی با جعبه‌دنده هفت سرعته دو کلاچه شتاب سریع و خارق‌العاده‌ای برای استراتو به ارمغان آورده. هرچند که به دلیل وزن بالاتر و تغییرات دو محور، از شتاب 9/2ثانیه‌ای مدل استاندارد Evo بیشتر است.
همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، این خودرو از سامانه تمام چرخ محرک بهره می‌برد که در حالات کورسا و اسپرت گشتاور بیشتری به چرخ‌های عقب می‌فرستد که به ترتیب نسبت آن 20/80 و 10/90 است. درواقع در حالت اسپرت می‌توان دریافت بیشتری تجربه کرد و از لغزاندن عقب خودرو لذت برد. یکی از مشکلاتی که خودروهای سوپراسپرت با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، برخورد جلوی خودرو به زمین در اثر حرکت روی سطح شیب‌دار یا حتی ترمز ناگهانی است. استراتو به دلیل ارتفاع بلندتر نسبت به زمین چنین مشکلی ندارد و اگر این اتفاق نیز بیفتد، فقط صفحه آلومینیومی خراش برمی‌دارد که تعویض آن در مقابل قیمت بالای تعمیر بدنه بسیار ناچیز است. البته وجود این خراش‌ها می‌تواند سبب خیر شود و ظاهر جذاب‌تری به خودرو اعطا کند.
در این سال‌ها خودروهای سوپراسپرت از لاستیک‌های باریک‌تر، فنرهای سفت‌تر و کمک‌فنرهای محکم‌تر استفاده کرده‌اند که سبب شده این خودروها سواری مطلوبی نداشته باشند و بدترین گزینه برای سفرهای طولانی لقب گیرند. این در حالی است که در اوراکان استراتو از لاستیک‌های ضخیم، فنرهای نرم و کمک‌فنرهای ملایم استفاده شده تا سواری بهتری داشته باشد. باعث تعجب است اما این خودرو به‌مراتب سواری نرم‌تری از محصولات مک‌لارن با سیستم تعلیق هیدرولیکی دارد. اگر استراتو زمانی روی خط تولید قرار گیرد، احتمالا قیمت بالایی خواهد داشت و حتی افراد متمول را نیز برای خرید آن به شک می‌اندازد. البته کسانی که برای مرسدس کلاس G و فورد رپتور هزینه‌های چند صد هزار دلاری می‌کنند مطمئنا دوست دارند برای یک‌بار هم که شده، لذت سواری آفرود با این سوپراسپرت را تجربه کنند.
استراتو آن‌قدر خوب است که روی خط تولید برود و ساخته شود. آن‌قدر جذاب و گیرا است که می‌تواند هرکسی را به خود معطوف کند. شاید بتوان باکمی فکر کردن دریافت که چگونه یک مک‌لارن 650S به 675LT تبدیل می‌شود یا چگونه پورشه 911 GT3 پدید می‌آید اما استراتو؟ همان‌گونه که برای کلمه «استراتو» معنای دقیقی وجود ندارد، واقعا نمی‌توان این خودرو را به‌طور دقیق توصیف کرد. راندن این خودرو لذتبخش و سرگرم‌کننده است و اگرچه سریع‌تر از مدل استاندارد Evo نیست اما وقتی در تعداد انبوه ساخته شود، شاید پرفروش‌تر از آن گردد. همان‌طور که پورشه GT3 با جعبه‌دنده دستی بیشتر از نسخه اتوماتیک با جعبه‌دنده PDK فروخت و این شرکت آلمانی از فروش بالای خودرویی با رانندگی دشوارتر تعجب کرد. آن‌ها پس از بررسی‌های بسیار، جواب را در حس لذت رانندگی پیدا کردند. حسی که می‌تواند بر عقل و منطق برتری پیدا کند. شاید هیچ‌گاه قابل‌درک نباشد که حس لذت تا چه حد ذهنمان را کنترل می‌کند اما مطمئنا راندن لامبورگینی استراتو قادر است آن را به اوج خود برساند!
