به نقل از مجله ادونسد ساینس نیوز، پیشرفت در حوزه مهندسی بافت و پزشکی ترمیمی، به زودی میتواند به بهبود قابل توجه توانایی ترمیم جراحتهای ناخوشایند و غیرقابل درمان منجر شود.
یکی از نمونههای این مورد، آسیب "رباط اسکافولونیت"(Scapholunate ligament) است که بین استخوان "ناوی" یا "اسکافوئید"(scaphoid) و استخوان هلالی مچ دست قرار دارد. این آسیب، یکی از مشکلات شایع ورزشکاران به خصوص ورزشکارانی است که ورزشهای مربوط به دوچرخه و موتورسیکت را انجام میدهند. در حال حاضر، گزینههای درمانی کمی برای آسیب رباط اسکافولونیت وجود دارد و تشخیص بلند مدت آن نیز دشوار است.
پژوهشگران "دانشگاه گریفیث"(Griffith University)، "دانشگاه فناوری کوئینزلند"(QUT) و "دانشگاه کوئینزلند"(UQ) استرالیا، روش جدیدی برای ترمیم لیگامان اسکافولونیت ارائه دادهاند که در آن از یک چارچوب چند فازی و یک رابط متخلخل استفاده شده است.
این گروه پژوهشی باور دارند که دلیل شکست خوردن راهبردهای کنونی برای ترمیم و بازسازی کامل رباط اسکافولونیت، تفاوتهای مربوط به آناتومی بدن، سوابق پزشکی و بیومکانیکی میان تاندون پیوند شده و رباط اصلی است.
تاندونها، بافتهای رشتهمانندی هستند که عضله را به استخوان متصل میکنند تا حرکت کردن سادهتر باشد اما رباط، بافتی است که دو استخوان را به هم متصل میکند و معمولاً ساختارها را در اتصال به یکدیگر نگه میدارد.
تاندونهای پیوند شده ممکن است در اثر همین تفاوتهای بنیادین، به مرور زمان سست شوند و بیثباتی ناگهانی مچ دست، افزایش خطر آرتروز و محدودیت دائمی حرکت را در پی داشته باشند.
پژوهشگران برای برطرف کردن این محدودیت، از مهندسی بافت استفاده کردند تا بتوانند رباط اسکافولونیت آسیبدیده را به درستی ترمیم کنند. آنها این کار را با کمک چارچوبی انجام دادند که با کمک فناوری چاپ سهبعدی تهیه شده بود.
پیشرفت فناوری چاپ سهبعدی، به ساخت چارچوبهای پیچیده چند فازی کمک میکند که در آن میتوان ساختار متخلخل داخلی را کنترل و تنظیم کرد تا نیازهای مربوط به هر بافت برطرف شوند.
پژوهشگران، چارچوبهای چاپ سهبعدی را از دو بخش استخوانی درست کردند که ساختار رباط طبیعی را تقلید میکنند. ساختار چارچوب سهبعدی، نقش مهمی در بازسازی بافت بر عهده دارد.
این پژوهش، ارزش قابل توجهی در ترمیم رباط اسکافولونیت دارد و پژوهشگران امیدوارند بتوان از این فناوری برای درمان آسیبهای مشابه نیز استفاده کرد.