به گزارش قلم، محمد صدرایی-«هم اکنون بیش از سه میلیون افغانستانی در ایران هستند که دو میلیون فرصت شغلی را اشغال کرده‌اند و سالانه سه تا پنج میلیارد یورو از ایران خارج می‌کنند. آوارگان در مجموع هشت میلیارد دلار برای کشورمان هزینه دارند».
این سخنان را عباس عراقچی، معاون وزیر امور خارجه در گفت‌وگوی ویژه تلویزیونی بیان کرد. سخنانی که در میان جامعه بازتاب فراوان داشت.
نقطه کانونی کلام عراقچی اما در واقع پیامی برای اروپایی‌ها بود: «اگر تحریم‌ها اثر کند و فروش نفتمان به صفر برسد، جمهوری اسلامی ایران مجبور است سیاست ویژه‌ای را برای اقتصاد خود در نظر بگیرد و ممکن است نتوانیم به این شکل ادامه دهیم و از برادران و خواهران افغانستانی مان بخواهیم ایران را ترک کنند.»
این سخنان بیش از اینکه موجب رنجش مهاجرین افغانستانی شود، بهانه خوبی برای مخالفان دولت شد تا دولت دوازدهم را به تفرقه‌افکنی و ظلم به مهاجرین متهم کنند.
برای کسانی که شرایط بین الملل را با دقت بررسی می‌کنند، روشن است که سخنان عراقچی بیشتر استفاده خارجی دارد. همانطور که حسن روحانی، رئیس جمهور هم در روزهای گذشته به اروپا هشدار داده بود که پذیرایی از میلیون‌ها مهاجر در کشور و هزینه‌های سنگینی که در ایران برای مبارزه با مواد مخدر صورت می‌گیرد، اگر به واسطه تحریم‌ها دچار خدشه شود، دامنه این معضلات تا کشورهای اروپایی هم کشانده خواهد شد.
روشن است در شرایطی که آمریکایی‌ها تمام درها را به روی کشورمان بسته و هر روز مسیر پیشروی کشور را سخت‌تر می‌کنند و در شرایطی که اروپایی‌ها با وجود تمام وعده‌ها و سخنان به ظاهر زیبایشان، برنامه عملی برای جبران نقض عهد آمریکا ندارند، سیاست‌مداران ایرانی تلاش کنند تا از همه ابزارهای در دسترس برای اعمال فشار سیاسی به طرف مقابل استفاده کنند.
قدری آشنا بودن با شیوه‌های جنگ روانی و سواد رسانه‌ای این موضوع را روشن می‌کند که همواره میان سیاست‌های اعلامی و واقعی کشورها در حوزه مسائل امنیتی و بین‌المللی شکاف وجود دارد. بسیاری سخنان بیان می‌شوند تا بازخوردی در طرف مقابل داشته و قدری معادلات را جا به جا کنند.
اینکه عده‌ای در رسانه‌هایشان گمان کنند فرصتی برای حمله به دولت یافته یا مجالی پیدا کرده‌اند تا انسان‌دوستی خود را به رخ دیگران بکشند، ناشی از عدم درک شرایط و مسئولیت‌ناپذیری نسبت به تاکتیک‌های جنگ روانی در میان برخی فعالان سیاسی است.
برای اروپایی‌ها یکی از کابوس‌های بزرگ سیل آوارگان و پناهجویان است. این موضوع تنها در انگلیس منجر به غائله برگزیت شده که هنوز هم آینده روشنی برای آن متصور نیست. رسانه‌ها می‌گویند اروپا برای جلوگیری از ورود آوارگان سوریه به اتحادیه‌شان سالانه مبالغ هنگفتی به صورت نقدی به دولت ترکیه پرداخت می‌کنند.
اگر مسئولان خواسته‌اند از این حربه برای ایجاد واکنش متقابل در اروپاییان استفاده کنند، بهتر است به جای برچسب‌زنی و تفرقه‌افکنی، منتظر واکنش طرف مقابل بوده و به برادران و خواهران افغانستانی‌مان اطمینان بدهیم که پرچم ایران همیشه حامی آنها بوده و خواهد بود.
