کد خبر: ۸۹۴۷
تاریخ انتشار: ۰۹:۲۳ - ۲۶ آذر ۱۳۹۶
سیدرضا صالحی امیری/گفت‌وگو و تعامل در دنیای امروز مهم‌ترین اصل برای توسعه ملی به شمار می‌رود. در جامعه‌ای که در آن گفت‌وگو شکل نمی‌گیرد، انسان‌ها نسبت به هم بیگانه‌اند و امکان رسیدن به وحدت و انسجام ملی میسور نمی‌گردد.

این حقیقت آشکار شده است که بهترین شیوه تعامل با دنیا گفت‌وگو و مذاکره است، اما متأسفانه هنوز در بطن جامعه این گفت‌وگو ایجاد نشده است. آنچه مسلم است، برای رسیدن به هدف واحد و نقطه تعالی توسعه و اشتراک گفتمانی، فرهنگی و اجتماعی نیاز به گفت‌وگو داریم. برای ایجاد توسعه و تعالی اخلاقی و احیای ارزش‌های اخلاقی و فرهنگی نیازمند گفت‌وگو هستیم. در صورتی می‌توان انتظار داشت که اعتماد اجتماعی، نشاط اجتماعی و مشارکت اجتماعی در جامعه پررنگ‌تر شود که میزان تحمل افراد جامعه نسبت به یکدیگر افزایش یابد و روحیه تعامل و گفت‌وگو در تمامی سطوح جامعه شکل گیرد. گفت‌وگو نه تنها در میان اقشار مختلف مردم، که در میان مسئولان و جامعه نیز بسیار دارای اهمیت است.
گفت‌وگو و آداب آن نیازمند شناخت و درک متقابل است و در این زمان است که حس احترام و اعتماد در میان دو طرف شکل خواهد گرفت. ما برای گفت وگو با مردم و درک روشن از مطالبات آنان به گروه‌های مرجع و بزرگان فرهنگ و هنر و ادب نیازمندیم چراکه بین این قشر با متن اجتماعی زبان مشترک وجود دارد. به سخن دیگر اصحاب فرهنگ و ادب و هنر را می‌توان حلقه‌های ارتباطی با متن جامعه دانست.
مقام معظم رهبری بارها و بارها به گسترش و توسعه آزاداندیشی تأکید فرموده‌اند. از این منظر باید توجه داشت که گفت‌وگو مقدمه و لازمه آزاداندیشی است. گفت‌وگو و تعامل سبب ایجاد مفاهمه بیشتر و شناخت متقابل می‌گردد و به حاکم شدن زیست فرهنگی و اخلاقی در جامعه منجر می‌شود. جامعه‌ای فضیلت‌محور و اخلاق‌گرا که به‌جای مناقشات به گفت‌وگو و تعامل با یکدیگر باور دارد؛ جامعه‌ای که ارزش‌های فرهنگی از جایگاهی ویژه در آن برخوردار است؛ در چنین جامعه‌ای است که همدلی، مشارکت و همدردی محور تعاملات قرار می‌گیرد. در جهان امروز و کشورهای مختلف معمولاً سه الگوی فرهنگی حاکم است:
الف) شبیه سازی و یکسان سازی فرهنگی
ب) پلورالیسم فرهنگی
ج) وحدت در کثرت فرهنگی
در اینجاست که لزوم اتخاذ الگوی سوم تحت عنوان «وحدت در کثرت» رخ می نماید. البته باید توجه داشت که تنوع و کثرت نباید به منازعه فرهنگی منجر شود بلکه باید به وحدت و همگرایی فرهنگی منجر شود.
گفت‌وگو دارای پیش‌شرط هایی اساسی است که به پاره‌ای از آنها اشاره می‌گردد:
1. هدف گفت‌وگو باید فهم دیگران باشد نه غلبه بر دیگران. (نفی جزمیت فرهنگی)
2. گفت‌وگو باید مبتنی بر آزادی و اختیار باشد. (گفت‌وگوی اجباری فاقد اعتبار است)
3. گفت‌وگو علاوه بر گفتن، مستلزم شنیدن نیز هست؛ شنیدن فضیلتی است که باید آن را به دست آورد.
4. گفت‌وگو باید به صلح، مشارکت‌جویی و همزیستی مسالمت‌آمیز فرهنگی منجر گردد.
5. گفت‌وگو باید با اصل احترام به تفکر، اعتقادات، اندیشه، رهبران و آداب و رسوم طرف‌های گفت‌وگو همراه باشد. (مدارا و سازگاری فرهنگی)
6. گفت‌وگو باید عادلانه باشد یعنی طرفین گفت‌وگو از ابتدا برتری‌جویی برای خود قائل نباشند. حق برتری یکی بر دیگری به گفت‌وگوی سازنده منجر نخواهد شد.
7. گفت‌وگو به مفهوم دادگاه برای اثبات خود و ابطال دیگری نیست بلکه هدف از گفت‌وگو آگاهی، درک، فهم و کاهش عصبیت‌های فرهنگی است.
8. نفی نگاه تک‌محوری و خودبرتربینی در گفت‌وگو (انعطاف فرهنگی)
9. پذیرش تنوع فرهنگی و حق تساوی و برابری برای طرفین گفت‌وگو
10. از لوازم اصلی گفت‌وگو پایبندی به تعهدات اخلاقی است. (گفت‌وگوی اخلاقی)
11. هدف گفت‌وگو باید افزایش سطح اشتراکات فرهنگی و کاهش شکاف فرهنگی باشد.
12. باور به گفت‌وگو به‌عنوان تنها محصول عقل جمعی انسان، یک ضرورت اساسی است.
بر این باورم که کثرت باید در مرزهای وحدت به رسمیت شناخته شود. عامل اصلی برای تحقق الگوی وحدت در کثرت، گفت‌وگو، تعامل، سازگاری، هم‌اندیشی، تحمل، مدارا و پذیرش حق دیگران برای زیست فرهنگی متناسب با شرایط، اقلیم، اندیشه و باورهای خاص خود است.

نظرات بینندگان
نام:
ایمیل:
* نظر: