سریال هایی با مثلث و مربع های عشقی در دنیای مدرن، حرم سراهای سلاطین و روایت عاشقانه ای از تاریخ امپراطوری عثمانی که با استقبال بیشمار مخاطبان روبرو شده است. داستان عشق های ناکام، خیانت، مرگ، جدال بر سر عشق و از همین موضوعات عامه پسند که معمولا در تعداد قسمت های بالا(بیش از صد قسمت) و چندین فصل با بازیگرانی ثابت که نقش های متفاوتی را بازی می کنند و در کشورهای عربی و ایران محبوب تر از کشور خود هستند در شبکه های متعدد تلیزیونی پخش می شود.
دولت ترکیه برای ساخت چنین محصولاتی و صادرات آن به کمپانی ها و دفاتر فیلم سازی کمک می کند تا فرهنگ ترکی- استانبولی را رواج دهد. نشان دادن استانبول به عنوان شهری زیبا با خانه هایی اعیانی و مدرن، ثروت های کلان، شرکت های عریض و طویل و بین المللی، مهد تاریخ و تمدن باستانی قسمتی از تبلیغ غیر مستقیم این فرهنگ است. بخشی که سیاست گذازان فرهنگی در ایران از آن به طور کامل غافل هستند و رسانه ملی به آن توجهی ندارد.
توجهی که سال ها پیش، آمریکایی ها و نزدیک به دو دهه است که چشم بادامی ها با سریال هایی مثل جواهری در قصر، یانگوم، افسانه جومونگ و بسیاری دیگر داشتند و حالا کم تر از ده سال است که ترک ها ضرورت را درک کردند و با انبوه مجموعه های تلویزیونی گوی سبقت را ربوده اند.
ساخت سریال های بین المللی با مخاطب جهانی با توجه به گستره موضوعات فرهنگی و تاریخی در ایران یک ضرورت غیر قابل انکار است که تنها نیازمند حمایت مدیران و نگاه فرهنگ برون مرزی است. اتفاقی که هرچند همین زمان هم بسیار دیر است اما باید و باید به آن توجه کرد.
