بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۵۰ نسبت افراد بالای ۶۰ سال جهان از ۱۲ درصد به ۲۲ درصد (تقریباً نزدیک دو برابر) خواهد رسید و در سال ۲۰۲۰ تعداد افراد ۶۰ سال به بالا بیشتر از کودکان کمتر از ۵ سال خواهد بود.
در سال ۲۰۵۰، ۸۰ درصد افراد مسن در کشورهای کم‌درآمد و متوسط زندگی می‌کنند، سرعت پیری جمعیت بسیار سریعتر از گذشته است و همه کشورها برای اطمینان از آمادگی سیستم‌های بهداشتی و اجتماعی آنها برای بهره‌برداری از این تغییر جمعیتی، با چالش‌های اساسی روبه‌رو هستند.
براساس برآوردهای به عمل آمده در جدول ذیل و نتایج سرشماری سال ۱۳۹۵، میانه سنی ایران در سال ۱۳۲۹، حدود ۲۲ سال، در سال ۱۳۹۵، ۳۰ سال و در سال ۱۳۹۸، ۳۲ سال بوده است که نشان‌دهنده این است که ترکیب جمعیتی کشورمان در حال سالخورده شدن است؛ پیش‌بینی می‌شود، این شاخص در سال ۱۴۰۴ به حدود ۳۶ سال و در سال ۱۴۲۹ به بیش از ۴۵ سال افزایش یابد؛ این تحولات حکایت از تغییر ساختار جمعیتی ایران دارد و نشانه حرکت سریع جمعیت به سوی سالخوردگی است.
در سال ۱۳۲۹ میانه سنی جهان ۲۳.۵ سال بوده است و پیش‌بینی می‌شود در سال
۱۴۲۹ میانه سنی جهان به حدود ۳۶ سال افزایش یابد؛ در همین سال، میانه سنی
در کشورهای توسعه‌یافته به حدود ۴۵ سال می‌رسد، به عبارتی میانه سنی ایران،
در سال ۱۴۲۹ در حدود میانه سنی کشورهای توسعه‌یافته خواهد شد!
