داربی 82 پایتخت با برتری 4 بر 2 پرسپولیس به پایان رسید. بازی آنقدر جذاب و مهیج بود که اگر ادعا شود کسی که این بازی را ندیده، فرصت بزرگی را از دست داده است، ادعای دور از واقعیتی نخواهد بود. این بازی آنقدر فرصت و موقعیت برای هر دو تیم داشت که تلویزیون فرصت نمی‌کرد بسیاری از صحنه‌های آهسته را مجددا به نمایش بگذارد و البته شجاعت ترکی در اعلام خطاها و دوری کردن او از اصطلاحاً مدیریت بازی در جذاب شدن بازی نقش زیادی داشت.
این بازی گذشت اما هجمه بزرگی از سوی هواداران و رسانه‌ها متوجه استقلال و کادرفنی این تیم شد. کم نبودند پیشکسوتان استقلال که به شدت از مظلومی انتقاد کردند و البته هیچ شکی در این نیست که حتما اشکالاتی وجود داشته که استقلال باخته اما کاش زیبایی‌های این دیدار را هم بیشتر می‌دیدیم.
پرویز مظلومی می‌توانست تیمش را دفاعی به زمین ببرد و با یک تساوی سرد و کسل کننده تیمش را همچنان بالای پرسپولیس نگه دارد و در آن سو برانکو هم می‌توانست دست به اقدامی مشابه بزند و با خود بگوید با تساوی برابر استقلال، در چهار هفته بعد می‌توان قهرمانی را بدست آورد چراکه بازی‌های تیمش به مراتب ساده‌تر از استقلال است اما این دو تیم با آرایشی تهاجمی به میدان آمدند و یک نمایش کم سابقه در تاریخ داربی‌ها ایجاد کردند.
روزگاری حسرت این را می‌خوردیم که چرا داربی‌های ما مثل داربی‌های میلان و اینتر، رئال و بارسلونا، رم و لاتزیو و ... پرگل و تماشایی نیست. چرا داربی‌های ما کسالت آور است و همیشه مساوی بالاترین احتمال در این رقابت‌هاست. اما روز گذشته (جمعه) داربی‌ای را دیدیم در حد و اندازه‌های خارجی‌ها. همان داربی‌هایی که بارسلونا 6 بر دو از حریفش پیروز می‌شد و همه از دیدن بازی لذت می‌بردند.
کاش زیبایی‌های داربی را خراب نکنیم و به این فکر کنیم که با کوبیدن مظلومی و تیمش در این برهه، باعث می‌شویم در داربی‌های بعدی هر مربی‌ای که در راس دو تیم باشد، با عصای احتیاط به زمین می‌آید و برایش مهم نیست که 40 میلیون بیننده این بازی وقتشان را برای چه گذاشته‌اند.
