زنده‌باد تحریم؛ از شعار تا مسئولیت

 قلم‌نیوز: روز جمعه شورای حکام آژانس اتمی اولین قطعنامه ضد ایرانی از سال ۲۰۱۲ را به بهانه عدم همکاری تهران با تحقیقات آژانس تصویب کرد. خبری که البته در ادامه تحریم‫ها و بدعهدی آمریکا در خروج از برجام چشم‫انداز مثبتی را حداقل در سپهر اقتصادی کشور ترسیم نمی‫کند. اما واکنش‫های داخلی نسبت به این موضوع آنجا قابل تامل می‫شود که گویی عده‫ای از این اتفاق نه تنها ناراحت که به صورت زیر‫پوستی خوشحال هم شده‫اند.

یکی از رسانه‫های اصولگرا در یادداشتی خروج فوری از np را خواستار شده و البته برجام را فاجعه و خسارت محض دانسته است. از قضا این یادداشت در رسانه های خارجی بازتاب گسترده ای هم پیدا کرده است. اما سوال این است آیا به واقع تحریم و تخاصم بیشتر با جامعه بین‫الملل یک مزیت و فرصت برای کشور است؟ ناگفته پیداست که هیچ ایرانی ای خواستار تضعیف جایگاه کشور در مراودات بین‫المللی نیست.

اما در یک نگاه واقع‫بینانه آیا قطع ارتباط با دنیا زیر سایه تحریم، تا به حال دستاوردی جز انحصارگرایی و رشد منفی در اقتصاد داشته است؟ فرض را بر این بگیریم که تحریم را به زعم برخی یک نعمت بدانیم آیا کشوری در دنیا پیدا شده است که بتواند تمام مایحتاج خود را در داخل تامین کند. این در حالی است که ساده‫ترین اثر تحریم در اقتصاد این است که حتی پول صادرات برق را از عراق یعنی همسایه مرزی خود را هم نمی‫توانیم وصول کنیم.

تردیدی نیست که تحریم اثرات اقتصادی‫اش ورای مدیریت این دولت و آن دولت است هر چند بی‫تدبیری‌ها در عدم اصلاح ساختارهای اقتصادی طی چند دهه گذشته و البته انفعال دولت فعلی در این خصوص مزید علت شده است اما شاید بهتر باشد مسئله تحریم‫ها و اثرات اقتصادی آن را به موضوع مدیریت یک قوه و یک گروه تصمیم‫گیر تقلیل ندهیم. آنچه پیداست در این شرایط نمی‫توان هم شعار توسعه اقتصادی داد و هم از گسترش تحریم‫ها استقبال کرد.

قواعد اقتصادی بی‫شک بالاتر از چند راهکار و توصیه و شعار ایستاده‫اند. بنابراین شاید بهتر باشد افرادی که در داخل موافق گسترش سطح تنش در فضای بین‫المللی هستند، از تبعات آن هم رونمایی و با صداقت گفتمان اصلی راهکارهای خود را برای مردم تشریح کنند. بی‫تردید هیچ کس نمی‫خواهد مذاکره یا توافقی در شرایط ذلت صورت بگیرد اما تردیدی نیست که برای بهبود روابط خارجی باید از همه ابزارهای موجود استفاده کرد. مگر اینکه بخواهیم مدلی مانند کره شمالی را برگزینیم که در آن صورت قطعاً در نظام مردم‫سالار ایران باید از مردم بخواهیم تا این مدل را برای ادامه مسیر انتخاب کنند.

در‫نهایت اما شرایط اقتصادی کشور وضعیت خوبی ندارد. باید برای مردم به صراحت توضیح داده شود که این شرایط تنها به متغیرهای داخلی ارتباط دارد و یا تکانه‫های سیاسی اثر مستقیم بر آن گذاشته است. بی‫گمان شعار شکوفایی اقتصادی و اصرار بر تنش به صورت توامان از سوی برخی جریان‫های داخلی تنها یک جمع نقضین است. این موضوعی نیست که بتوان در یک فضای غیر واقعی به آن جامه عمل پوشاند. تجربه عینی در کشور و البته در دنیا ثابت کرده است که اقتصاد در فضای بسته قابلیت رشد ندارد. شاید بهتر باشد یکبار برای همیشه جریان های داخلی موافق تحریم و تخاصم مرز بندی خود را برای تشریح چشم انداز آینده کشور و تبعات گفتمان خود برای مردم روشن کنند.

منبع: ابتکار